TRUDNE SPRAWY

Na ścianie w tzw. jadalni (przez którą rozumieć należy połączenie kuchni z małym pokoikiem, który jakiś szalony architekt minionej epoki zaprojektował jako miejsce, gdzie powinna zmieścić się co najmniej jedna osoba z dobytkiem – uwierzcie mi, musiał być nietrzeźwy w najlepszym przypadku) wisi telewizor.
No tak, wisi, taki telewizor-obraz.
Miał być to pomysł szatański w swej przebiegłości, ponieważ tzw. pokój duży (zaprojektowany bez dwóch zdań przez tego samego pijanego architekta, wg tych samych szalonych parametrów) postanowiliśmy od telewizji uwolnić i spędzać tam spokojnie czas w błogiej ciszy, a i tak los z nas tradycyjnie zadrwił, bo jadalnia jest miejscem, gdzie przebywamy najczęściej, a wraz z nami nasze dzieci, które nie odstępują nas na krok. Podejrzewam, ze gdybyśmy mieszkali w 1000 metrowej rezydencji i tak ostatecznie cała nasza czwórka gnieździłaby się w kuchni, popijając ochoczo herbatkę przy stole służby….
Choć oczywiście taka możliwość na pewno nam nie grozi.
W każdym razie telewizor stał się niejako epicentrum życia rodzinnego. Obdarzony hojnie programami dla dzieci (i nie tylko) w przedziałach wiekowych od stanu prenatalnego do późnej osiemnastki wisi sobie dumnie, niewzruszony wobec walk, jakie toczą się o jego szklane serce.
A walki toczą się krwawe i zażarte.
Włącz Franklina – mówi przebiegły Stasina do babci Anieli.
Babcia w temacie telewizora zawsze się płoszy, bo ilość programów i trzy piloty dawno przekroczyły możliwości techniczne babci. Przed całkowitą katastrofą w tym wypadku chroni nas fakt, że babcia wie, kto to Franklin.
Nie wiem na którym programie – mówi babcia zgodnie z prawdą.
Na 6, 6, 6 – mówi łaskawie Staś, wprawiając babcię w jeszcze większą konfuzję, bo nie wiadomo, czy dziecko żartuje, czy się zacięło, czy ucieka się do ciemnej symboliki przyswojonej w jakiś niecny sposób.
Na wszelki wypadek włącza jednak dzielna babcia telewizor na numerze 6.
Nie papcia – mówi Stasiek, który babcię nazywa papcią, ale tu chyba nie ma żadnych podtekstów – daj – wyciąga pulchną łapkę, włącza jakość HD, drugim pilotem ustawia numer 666 i oto znajduje się w cudownym świecie bajek. Franklina nie było, ale był za to różowy kucyk. Stasiek mlasną z zadowoleniem i  zamarł przed odbiornikiem.
Babcia już nie śmiała dotykać pilotów, ani tym bardziej przełączać programów – bo jak mówi w przypływie zdrowej szczerości, coś pokręci i sama nie wie gdzie jest.
W tym radosnym stanie zastajemy Stasinka po powrocie z roboty, obarczeni świeżo szkolnym Jasinkiem. Ten bez słowa przełącza trzecim pilotem na nr 700, na ekranie ryczą jakieś animowane roboty. Stasiek milczy, co wydaje się być mocno podejrzane. Nie wydaje się, jak okazuje się po chwili, a jest, bo kiedy zadowolony z siebie Jasiek biegnie myć ręce, w tym czasie Stasiek po cichutko, na paluszkach, drugim pilotem włącza 666, mlaskając z zadowoleniem. Babcia przy stole patrzy z niemym podziwem na małego, z łazienki zaś nieuchronnie wraca Jaś.
E no! – protestuje (chyba) głośno i przełącza na 700, dla pewności nie rozstając się już z trzecim pilotem.
Stasiek, dziecko mądre, ba - błyskotliwe momentami, wie już - nauczony bolesnym doświadczeniem posiadania starszego brata - że głośne protesty na nic mu się nie zdadzą i po cichutku, ze stoickim spokojem sięga ze stołu pilota nr 2, włączając nieszczęsne 666. 
Mamoooo – krzyczy Jaś najwyraźniej zły – on mi przełancza!
Mówi się przełącza – poprawia odruchowo matka, po czym wszystkie trzy piloty kładzie wysoko na lodówce w złudnej nadziei, że chłopcy się tam nie wdrapią.
Wyłączamy telewizor, chłopcy w krzyk, matka proponuje im zabawy w pokoju dziecięcym, chłopcy w jeszcze większy krzyk, że nie, że w życiu do swojego pokoju nie pójdą, że chcą oglądać i tak ostajemy wszyscy w jadalni, który duża nie jest, pomimo użycia do jej powstania dwóch pomieszczeń. A nawet  - wręcz przeciwnie.
Babcia, oczekując na męża maminego, który odwieźć ją ma do domu, pyta nieśmiało, czy może włączyć „Ojca Mateusza”, bo właśnie jest powtórka na jedynce…
No cóż poradzić, może oczywiście. Matka zdejmuje piloty z lodówki.
Ja ci włączę babciu – oferuje Jaś, z lubością manewrując pilotem nr 1 i włączając bezbłędnie powtórkowy odcinek „Ojca Mateusza”. Matka pełna podejrzeń spogląda na dziecię starsze, które chyba uprawia tu jakieś niekontrolowane harce telewizyjne pod częstą nieobecność rodziców.
Papcia, a może Malanoszki…? – pyta usłużnie Stasina w try miga łapiąc pilota nr 2 i bezbłędnie wystukując program, o którym mowa, tyle, że akurat był tam innym Malanowski, ale mniejsza o większość.
Nie, wolę Mateusza – stwierdza jednak babcia, na co usłużny jak mało kiedy Jasinek przełącza szybciutko pilotem nr 1 i trafia bezbłędnie w oblicze uśmiechniętego duchownego.
Wchodzi małżonek,  zabiera babcię, telewizor milknie, ku niezadowoleniu dzieci. Z mocno naciąganą uprzejmością zanurzają się w atrakcjach przygotowanych przez matkę, kiedy  wraca małżonek. Po obrządku ogólnym mówi ten oto:
Hmmmm, włączę Teleexpress, nawet człowiek nie wie, co się dzieje na świecie.
Ze wstydem przyznaję, że matka się ucieszyła, chociaż trzyma fason, bo też nawet nie wie co się dzieje.
Ja ci włonce – mówi Staś, bezbłędnie pilotem nr 1 wklepując odpowiednią kolejność cyfr.
Olłoś – szepcze niemal nabożnie junior po wykonaniu owej czynności, którą zresztą równie chętnie chciał wykonać  Jaś, ale bidula nie zdążył.
Matka chciała wygnać chłopców ponownie do ich pokoju i we względnym spokoju rozejrzeć się po świecie. Niestety, chłopcy odmówili udania się do drugiego pomieszczenia bez rodziców, matka więc mlasnęła niezadowolona i poszła z nimi, obiecując sobie solennie, że obejrzy później wiadomości na jedynce.
Po szaleństwie zabaw w pokoju chłopców, nazwanym małym pokojem, chociaż uwierzycie mi, że nie zasłużył sobie na taką nazwę i jest ona sporo na wyrost, weseli rodzice powracają do jadalni, by zająć się kolacjo-sprzątaniem. Za nimi – jak duchy – chłopcy.
Mamuki, która godzina? – pyta Staś, jak to Staś.
Siódma – mówi mamuki.
Włonc „Fakty” – podpowiada usłużny Staś.
Matka nie bardzo chciała, co natychmiast wykorzystuje Jaś.
Mogę obejrzeć Power Rangers ? – pyta błagalnie.
Bawiłem się długo – mówi z wyrzutem, gotów do licytacji.
Wyrodni rodzice pozwalają. Ale tylko pół godziny…
Przełączam na wiadomości, zabierz ich do pokoju – mówi matka po ustawowym czasie.
E no! – protestują obaj, unoszeni przez ojca w kierunku gier planszowych i innych rozrywek, które nie bawią ich zupełnie.
Matka oglądała wiadomości jak burza i po łebkach, no ale obejrzała.
Pstryk, telewizor gaśnie. Coś jakby szczęśliwa pora snu nadciągała. Tradycyjnie wieczorową porą  przedsenną układamy  plan na jutro, w którym to układaniu  żywo uczestniczą dzieci.
… i trzeba będzie pojechać po babcię – ciągnie matka, główny strateg III czy IV RP (no właśnie, która to obecnie, bo już się pogubiłam?).
Papcie Janiele?  – żywo interesuje się Staś.
Matka potwierdza.
Yes, yes – cieszy się Jaś. Hmmm, tak miło reagować na babcię…. Kochane wnuczęta po prostu, chów matczyny.
Dobze – również cieszy się Stasina – będzie: Tludne splawy.
Yes, yes – cieszy się jeszcze bardziej Jaś.
Rodzice patrzą na siebie niepewnie. Na wszelki wypadek matka postanawia schować rano piloty do zamrażarki. Choć pewnie zapomni w roztargnieniu ogólnym…;).

źródło: pl.123.rf.com