WINDĄ DO NIEBA

Staś zostanie windziarzem. Słowo daję. Bo Staś kocha windy miłością głeboką – jak z parteru na 10 i z powrotem. I co z tego, że Staś kocha windy, zapytasz miły Czytelniku?

Otóż zasadniczo nic z tego, poza tym, że co lub kogo pokocha jeden z członków naszej rodziny, to odbija się na reszcie – jak zespół naczyń połączonych zupełnie. Albo efekt motyla – co kto woli.
Staś - nie dość, że miłośnik kapsuły kosmicznej ulokowanej na naszymi drzwiami wejściowymi, to jeszcze strateg i planista, podchodzi do matki niewinnie, co już powinno ją zaniepokoić i szepcze:
Mamuki, może pojedziemy windom?
Mamuki już wie co się święci, wiec próbuje się wymigać – no ale czasami po prostu się nie da. Dziecię się uprze jak osioł, Matka nie wykaże się odpowiednią dawką asertywności, ulegnie lazurowi oczu stasiowych zbyt szybko – i przepadło.
Rozpatrując wariant Matki uległej, wygląda to mniej więcej tak:

Wychodzimy na korytarz i Stasina wciska przycisk windy niczym mistrz ceremonii – naciskanie tego przycisku jest zarezerwowane tylko dla niego, jeśli ktoś odbierze mu jego bezcenny przywilej podniesie krwawy rokosz. Naprawdę.

Przed windą Staś instruuje krótko:
Pojedziemy na cwarte, potem schodkami na ósme, później windom na dziesionte.
O, nic bardziej mylnego, niech was nie zwiedzie niewinny plan stasiowy. Bo i owszem, jedziemy na czwarte, później schodkami wdrapujemy się na ósme (uwielbiam te spacery, inwencja twórcza moich sąsiadów dotycząca przyozdabiania skrawków korytarza między trzema mieszkaniami wprawia mnie wręcz w niemy zachwyt), a później – odczekawszy swoje – wjeżdżamy windą na 10. Nie bez powodu kres naszej trasy to akurat 10 (dla nie wtajemniczonych we wcześniejsze opowieści Matki przypominam, że mieszkamy na ósmym), bo z 10 można wejść na 11, a na jedenastym jest łącznik! Łącznik łączący dwie klatki naszego wieżowca! Łącznik, którego Matka szczerze nie znosi, a Stasina wręcz przeciwnie – zakochany jest w nim bez pamięci.
Łącznik – jak to łącznik – brudny, ciemny, echo niesie w nim odgłos naszych kroków,a Stasina obniża głos do szeptu, zupełnie jak w dreszczowcu można się poczuć, naprawdę!
I to nie jest coś przyjemnego…
No ale trudno, czego to matka dla dziecka nie zrobi, idziemy tym łącznikiem oglądając się ukradkiem za siebie (tzn. Matka się ogląda), czy aby jakiś zombi nie wyskoczy z pralni lub zza zakrętu. Do tej pory nie wyskoczył, więc jest nadzieja, że się jednak nie doczekamy….

Przeszedłszy łącznik, niczym Cezar Rubikon, znajdujemy się na Stasiowej ziemi obiecanej, czyli w klatce nr 2. O, klatka nr 2 to dopiero szaleństwo sąsiedzkiej fantazji dotyczącej korytarzy! Co piętro człowiek przechodzi do innej rzeczywistości, a to do dżungli, a to do galerii sztuki, a to do gustownie urządzonego przedpokoju z szeregiem miękkich puf i butów ustawionych w rządku.
Tu również Staś ma swój plan. Na ogół zjeżdżamy windą na piąte, z piątego schodkami na trzecie, z trzeciego winą na parter. Z parteru schodkami na pierwsze, z pierwszego windą na dziesiąte i – dalejże – łącznikiem do naszej klatki, która pod względem estetyki korytarzowej w porównaniu z siostrą-bliźniaczką jednak mocno kuleje.

Kiedy wracamy z tej podróży (zwykle po 15 minutach) sprytny Staś opracowany ma już kolejny plan marszruty i – nauczony doświadczeniem – przepuszcza szturm na drugiego rodzica, kusząc go urokami przechadzki po upiornym łączniku.
Musisz jednak wiedzieć, drogi Czytelniku, że w wersji asertywnej Matka potrafi jednak Stasiowi odmówić tych ryzykownych przechadzek, szczególnie po zmierzchu, bo wiadomo – licho w nocy nie śpi, a włączniku nie śpi już w dwójnasób.

Staś jednak nie ustępuje łatwo, zawodząc, licytując się i grożąc, by swój cel osiągnąć. Zwykle odpuszcza po obietnicy, że wyprawę przełożymy na jutro – przed pójściem do sklepu (broń Boże do przedszkola, tego wyrazu w obecności Stasia wymawiać nie należy).

I nie myślcie sobie, że Staś zapomni, co to, to nie! Jeśli więc wybieramy się, zwykle w czwórkę na zakupy, ojciec i Jaś zjeżdżają na dół, my zaś ruszamy na podbój zamku z dwoma wieżami. Jedziemy na 9, schodkami na 10, łącznikiem do drugiej klatki, przedzieramy się przez małpi gaj na ósme, windą na 5, schodkami przez kolejne galerie i wernisaże pudełek po czekoladkach z motywami róż i aniołków zawieszonych na ścianach na parter, przez cały zespół wernisaży sztuki renesansowej i współczesnej, windą na 10, łącznikiem do drugiej klatki, schodkami na 8 – sprawdzamy, czy drzwi dobrze zamknięte, windą na 4, schodkami na parter, uff….

Po 20 minutach możemy ruszyć na podbój Biedronki.

Niestety, czasami - a nawet dosyć często winda nasza psuje się nikczemnie. Wtedy zostają penetracje per pedes, które dla nas są i pewną rozgrywką, gorzej kiedy trafi na Babcie.
Prawdziwą siłaczką w tym zakresie jest Babcia Aniela, która w siedemdziesiątej wiośnie życia potrafiła wciągnąć wózek (spacerówkę co prawda, ale żadna to pociecha) - z mniejszym nieco Stasiem, niż ten dzisiejszy w środku na 8 piętro! Nie pytajcie mnie, jak to robiła. Dodam tylko, że Babcia nie jest wyczynowym sportowcem, ani zawodowym taternikiem. No cóż, mus to mus, po ścianie wszak nie wpełzną na to 8 piętro…

Po takich przygodach zaś przejęty Stasina opowiada wieczorem:
Babcia ciongła wózek ze Stasiem i sapała.
Bacia nie tylko sapała, używała też zestawu określeń, powszechnie uważanych za obraźliwe w stosunku do ukochanej stasiowej windy, no ale o tym przy dziecku – sza.
I mówiła, że ta winda powiezie ją plosto do nieba… – rozmarzał się Staś.
Choć bez wątpienia nie to samo Babica i Staś mieli na myśli….

Dżunglo-galeria na piętrze 3 klatki nr 2...