DWIE STRONY JEDNEGO ŚWIATA

Dzieci są różne. Podobno. I rodzeństwa są różne – ho, ho – jak różne nawet! 

To dwie, trzy, cztery strony świata. W naszym przypadku dwie strony.
Widać to nawet nocą, kiedy zakradam się po cichu do dużego pokoju, gdzie na naszym łóżku, kiedyś zapewne małżeńskim, śpią chłopcy (my czasowo śpimy na łóżku piętrowym, kupionym specjalnie po to, by chłopcy nie okupowali łóżka naszego, no ale, jak to zwykle bywa – my sobie, życie sobie).

Jasiek, długi, szczupły chłopczyk o ciemnych włoskach i brązowych oczkach śpi rozkopany w najlepsze z rękoma wyciągniętymi do góry. Rozkopany był - podejrzewam - już w brzuchu matczynym i tak mu zostało do dziś. Ręce do góry podniósł natomiast chyba jednak po porodzie… Ale też mu tak zostało do dziś. Spróbujcie go przykryć – wyczuje wasz ruch siódmym zmysłem i natychmiast wyprostuje nogi a z kołdry utworzy się fantastycznie symetryczny wigwam, który wysportowany Jasiek odrzuci zdecydowanym kopnięciem na podłogę.

Stasinek, pulchny 3-latek, blond cherubinek błękitnooki, śpi przykry po szyję z łapkami wyciągniemy wzdłuż tułowia, jak żołnierz na warcie. Spał tak też w brzuchu mamy, na bank! Spróbujcie go odkryć, w śnie najgłębszym opatuli się kołdrami jak kokonem. Kiedy nad ranem wyleci z niego motyl-Stasinek specjalnie się nawet nie zdziwię…
Obserwuję przez chwilę moich budrysów, którzy wyczuwają chyba w jakiś magiczny sposób moją obecność, bo – w całkowicie zgodzie ze swoją naturą każdy – Jasinek zaczyna pojękiwać, Stasinek wtóruje mu tubalnym chichotem.

Pozostawmy w objęciach Orfeusza ten sprzeczny duet, tym bardziej, że północ za pasem i Orfeusz niebawem oddali się w siną dal.

Rankiem rześki Staś wbiega do pokoju chłopców, czasowo naszej sypialni:

Mama psytulić – wskakuje jak mała piłka na półprzytomną matkę, która zajęła dziś, czy raczej wczoraj łóżko dolne.

Za nim jak cień sunie Jasiek. Smętny Jasiek - żeby nie było wątpliwości, dlaczego akurat sunie.
Głowa mnie boli – mówi grobowym głosem.
I brzuch… - dodaje po chwili namysłu.

Opada na łóżku obok matki jak długi, blady cień.

Stasina w tym czasie podskakuje energicznie na jednej nodze, już na podłodze, nie na matce na szczęście.

Jajo zjem, jajo – deklaruje swoje upodobania kulinarne w temacie śniadaniowym

A ty Jasiu, chcesz jajko na śniadanie? – pyta matka z nadzieją płonną.

Bleee, nie chcę. Chcę nutellę – krzywi się Starszak.
I jogurt? – dopytuje matka, nieustępliwa w kwestiach nabiału.
Nie, nie, tylko nie jogurt. I kakao też mi nie proponuj – z grymasem na twarzy odrzuca Jaś kolejne propozycje kulinarne bogate w wapń.
A ja chcem. Chcem kakałko i płatki śniegu. Na mleku – z ochotą natomiast deklaruje Stasina.
Matka-kuchnia przyjąwszy zamówienia wydaje je, w postaci nieco zmodyfikowanej, swej klienteli. Jeden klient był zadowolony, nawet dał napiwek w postaci szerokiego, jajecznego uśmiechu. Drugi marudził i szukał kożucha na jogurcie. Nie znalazł, na szczęście.

Po bojach śniadaniowych chłopcy w pełnym rynsztunku szykują się do zajęć szkolno-przedszkolnych. Tu są zgodni jak opozycja sejmowa. Czyli nie do końca. Obaj oczywiście nie chcą iść w świat edukacji, ale metody obrali zupełnie różne.
Nie idę – mówi Jasiek i siada twardo na łóżku z obrażoną miną, co oznacza chyba, że naprawdę nie pójdzie. Emocje ma w kieszeniach, na podorędziu i nie zawaha się ich użyć. Choć na ogół bywa odwrotnie, to one używają Jaśka.
Nie idziemy jutro do psedskolka – wtóruje mu – pogubiony w czasoprzestrzeni Staś – dziecko praktyczne i zadaniowe. Zgodnie ze swą naturą nie siada i nie obraża się, lecz przystępuje do czynu: porzuca jedzenie jajka i uzbrojony w plastikową łyżeczkę ucieka do pokoju, a że metraż nieduży i daleko uciec matce nie może, w desperacji ostatecznej więc ściąga rajtuzki do kolan i z żarem neofity w oczach wykrzykuje:
Nie mogem iść, nie mogem iśc. Jestem nieubrany!!!!
I spróbuj go tu ubrać, człowiecze, spróbuj tylko. Na razie podnosi ostrzegawczo plastikową

łyżeczkę ku górze:
Bendem ksycała – ostrzega lojalnie, choć wcale nie jest dziewczynką.
Następnie, zgodnie z zapowiedzią, krzyczy i leje łzy sążniste.

Przejęty ich ilością, tudzież natężeniem krzyku Stasiowego (wzmacnianym energicznym uderzaniem sąsiada z dołu w kaloryfer), Jasiek rzuca się na ratunek bratu.
Nie płacz, nie płacz – mówi czule i próbuje objąć małego z całym współczuciem i miłością, które wprost wysypują mu się z kieszonek.
Stasiek buczy jeszcze moment, po czym wygrzebuje się z objęć braterskim ze niecierpliwieniem.
Zostaw, nie płace przecież – uspakaja Jaśka.

Biedny Jasiek obrywa jeszcze przy tym lekko plastikową łyżeczką po głowie, a matka – wykorzystując ogólne zamieszanie – podciąga wreszcie  nieszczęsne rajtki ku górze.

A, weźmy też  takie wieczory – chłopcy bawią się.
A mają czym, szczególnie Młodszy. W spadku po Jasinie, godnym następcy Kuzaja, Hołka, Czachora i Małysza w wersji zmotoryzowanej ma on do dyspozycji całe góry samochodów dziecięcych, ba, żeby samochodów tylko – torów, kolejek, traktorków, kombajnów nawet plastikowych, owocu krótkiej miłości Jasia do pojazdów wiejskich. I nie bawi się żadnym z nich, żadnym! Na próżno brat mu podsuwa rozwiązania wszelakie, montuje garaże i zjeżdżalnie, zaskakując swą pomysłowością pogubioną motoryzacyjnie matkę. Żadnej struny to w sercu Stasiowym nie porusza.
Uwielbia natomiast Staś pasjami bębnić na mini-organach, przekleństwie Jaśka, którego matka w tęsknocie ogólno artystycznej zapisała niegdyś do ogniska muzycznego, przekupując go niemoralnie gazetkami o piłce nożnej, aby raczył rozwijać swe talenta w tym kierunku. Dał radę rozwijać trzy miesiące, trzy piękne miesiące… Później pianinko nakazał spalić na trawniku przed blokiem, czego matka, która podobno dla dzieci zrobi wszystko, jednak nie wykonała – i dobrze, bo teraz jest jak znalazł dla Stasia, czemu z kolei Jaś nadziwić się może.

Nie graj – mówi Jasio z wyrzutem – głowa mnie boli…

Gram, gram – mówi twardo Staś, któremu nie zdarza się narzekać na stan zdrowia.
Ba, w wysokiej malignie nawet się nie skarży, uprzedzając lojalnie, np. przy takiej jelitówce:
Bendem wymiotowała.
A po wszystkim rozwiewa wątpliwości co do ciągu dalszego:
Skończyłam.

Dzieci są różne. Podobno. I rodzeństwa są różne – ho, ho – jak różne nawet!
To dwie, trzy, cztery strony świata. W naszym przypadku dwie strony.
Na szczęście jednak jednego świata.
Bo weźmy np. wczorajszy wieczór, kiedy Stasiek zabrał bratu pilota do telewizora. Biegł za szybko na nasze możliwości terytorialne i zderzył się boleśnie ze ścianą. Oj, musiało go boleć, bo cicho płakał. A że widok to rzadki taki płaczący z bólu Staś, rzucił się cała rodzina ratować i całować.
Mały Cezar powstrzymał nas jednak ruchem dłoni:
Nie wsycy – wychlipał - Tylko Jaś.
I tak Jaś-Medicus podmuchał, pocałował i przytulił. Obejmował mocno Staśka, Stasiek obejmował mocno Jaśka, a wszystkie różnice topniały w braterskim uścisku jak śnieg na przednówku.
A my w przedpokoju chlipaliśmy ze wzruszenia jak bobry. Po zderzeniu ze ścianą…;). 

Źródło: J'aime le francais