NA WOJENNEJ ŚCIEŻCE, CZYLI JAK DOBRZE MIEĆ SĄSIADA.

Pukanie drzwi zawsze stawia chłopców na równe nogi. Rozpala wyobraźnię i zapowiada nowe, jakie by ono nie było. Tym bardziej takie pukanie, czy raczej łomot.

Łup, łup – zakołatało, wcale nie nieśmiało, nowe do drzwi.

Łup, łup – nieco głośniej.

Kto to? – zapytał zaciekawiony Staś, bo chociaż nowe zagląda do nas i to wcale nie rzadko, to z zasady pukało ciszej i mniej natarczywie.

Otworzysz? – dopytuje konspiracyjnym szeptem Jaś, nauczony już doświadczenie życiowym, że w pewnych sytuacjach lepiej nie otwierać.

Ale co to dla Matki takie „łup, łup”, Matka, świata ciekawa i nowych ludzi, owszem otworzy, tym bardziej, że przez tzw. wizjer wypatrzyła zniekształconą może co nieco, ale znajomą postać sąsiada zamieszkującego poniżej. Słowem: sami swoi.

Otworzyła Matka z miłym wyrazem twarzy, ba - zalążkami uśmiechu nawet na obliczu. Za jej plecami – niczym pisklęta spod skrzydeł – zakłębiły się zaciekawione dzieci w liczbie sztuk 2, obie płci męskiej.

Oni! – krzyknął zamiast  „dzień dobry” sąsiad, wskazując palcem wskazującym w czeluść uchylonych drzwi. Kurczęta płci męskiej, sztuk 2 podskoczyły nerwowo, chowając się przezornie za plecy matczyne.

Oni? – zastygła Matka z pytaniem na ustach.

Oni! Tupią i krzyczą! A mnie boli serce! – krzyczał sąsiad u progu.

Krzyczycie i tupiecie? – zapytała odruchowo Matka dzieci swe z naganą w głosie.

Nieeeee – odpowiedzieli chórem chłopcy, głosem drążącym i nieco niepewnym.

No słyszy pan, to nie oni – chciała Matka szybko sprawę wyjaśnić  i drzwi zamykać, ale sąsiad nie z tych, co to się łatwo i byle argumentem dadzą  wyprosić.

Moment! Jak nie oni! – wbił oskarżycielski palec i wzrok w plecy Matki, dziurawiąc je niemal na wylot.
I popłynął:
 Jak nie oni! A kto?!!! Święty turecki?!!!  Krzyczą, biegają, walą w sufit!!! Co oni mają na nogach, trepy???!!! Już mi ściany popękały od tego walenia!!!  Telewizja wyje, nawet okna nie mogę otworzyć, bo wszystko słychać!!! Pralka hałasuje co drugi dzień! Przecież to wszystko niesie w pionie! Kto tyle pierze?!!! I tak przez cały boży dzień, cały boży dzień – od rana do nocy! A mnie głowa boli, serce boli! Kto za te ściany zapłaci? Za ten hałas? Wodę spuszczają hektolitrami! Już mi nie raz ubikacje zalali! Kto za to zapłaci, pytam????!!! I te płacze w nocy! Te kroki, w nocy to dopiero słychać! – sąsiad z każdym wykrzyczanym słowem unosił się coraz bardziej, zmieniał kolory niczym sygnalizacja świetlna, wspierał się przy tym mocną gestyulacją - to wznosząc ręce do góry, to grożąc palcem, to łapiąc się pod boki i sapiąc groźnie.

Chłopcy szybko zrozumieli, że wszystkie te zarzuty karalne jednak ich się tyczą i spłoszeni skryli się w pokoju.

Momencik, proszę pana… - próbowała Matka wbicie swoje trzy grosze w słowotok nagromadzonych od niewiadomo jak długiego czasu żali sąsiedzkich. Bez skutku jednak.

Momencik?!!! Momencik?!!! – pieklił się dzielny staruszek coraz mocniej.

Żaden momencik! Niech pani przyjdzie do mnie, zamienimy się, zobaczy pani, w jakim żyje stresie!!!

Matka na takie dictum wyraźnie się ożywiła, ba, ucieszyła nawet, chętna na zamianę nawet w tej chwili. Byle bez dzieci, oczywiście. Propozycja sąsiada nie była chyba jednak poważna,  bo zamiast zainicjować radosny proces przeprowadzki, fuknął w głąb matczynego mieszkania:

Sodoma i gomora! Ja tego tak nie zostawię!

Po czym oddalił się pospiesznie na piętro 7, sapiąc i wymownie trzymając się za serce.

No i co tu dużo mówić – jak powiedział, tak zrobił.

Na każde głośniejsze stąpnięcie stóp dziecięcych – łup, łup w kaloryfer.

Na każdy płacz i wybuch radości chłopięcej – pac, pac, w rury kuchenne.

Chłopcy nabawili się nerwicy, słowo daję. Nie dość, że zaczęli chodzić na paluszkach, dodatkowo jeszcze dobrowolnie zzuli obuwie domowe w postaci kapci z gumową podeszwą, która wydawała radosny odgłos plasknięcia, a na który  to sąsiad ochoczo uderzał w kaloryfer, a chłopcy z krzykiem przerażenia chowali się za zasłony, kotary, czy inne sprzęta domowe z okrzykiem przerażenia:

 Sąsiaaaad!        

No nie daj Bóg, niech no tylko ktoś niezapowiedziany zastukał do drzwi, od listonosza po nieświadomych członków rodziny – reakcja była podobna.
Słowem – psychoza zamieszkała w naszych skromnych progach, psychoza, której na imię: sąsiad.

Do tego doszedł element dręczenia psychicznego: żona sąsiada przestała odpowiadać na nasze powitania, a dorosłe potomstwo tegoż pogardliwie odwracało się do nas plecami podczas niespodziewanych spotkań w windzie….

Po gestach czysto symbolicznych i tzw. wojnie podjazdowej przyszedł również czas konfrontację bezpośrednią. I tak pewnego miłego dnia rozległo się miłe pukanie do drzwi, a nieświadoma zbliżającego się nieszczęścia Matka otworzyła podwoje. Dzieci profilaktycznie schowały się za zasłony. Mądre dzieci, mądrzejsze od Matki.

W progu stała sąsiadka, żona sąsiada:

 Państwo hałasują. Notorycznie. Tak nie może być. Mąż źle się czuje, to go denerwuje.

Za plecami Matka usłyszała szmer za zasłoną i nerwowe:

 Cicho, cicho, to sąsiad przyszedł…

Państwa dzieci są niewychowane… - ciągnęła niezłomna kobieta o włosie siwym i pomarszczonej twarzy.

Bez słowa nałożyła Matka kamizelkę kuloodproną. Bez słowa wzuła na głowę hełm i  pomalowała twarz w barwy wojenne. Bez słowa chwyciła Matka to, co miała pod ręką, w tym przypadku obuwie dziecięce na grubej gumie. Bez słowa również wycelowała w sąsiadkę. Ta zaniemówiła w pół słowa.

Następnie użyła również Matka słów powszechnie uznanych za obraźliwe, by po krótkim czasie przejść do gróźb karalnych, serii obraźliwych epitetów oraz listy kategorycznych żądań.

W epilogu zamachnęła się nieszczęsna obuwiem dziecięcym na gumowej podeszwie, celowo chybiąc, gdyż Matka charakteryzuje się dobrym sercem. Jak to Matka.

Sąsiadka uciekła. Z krzykiem.

I cisza, Kochani, błoooooga cisza. Nawet rury milczą, o kaloryferze nie wspominając. I dzieci jakby spokojniejsze, i ciapcie na nogach.

Czasem nie ma wyjścia. Czasem trzeba rzucić butem. Szczególnie w czas wojny;).

źródło: filmykino.pl