MATKA ZIMOWA

Wreszcie - nareszcie spadł u nas śnieg! Pierwszy śnieg tej zimy. Ludzie małej wiary tracili już nadzieję na jego opad, ale nie Matka. I proszę – wiara jednak czyni cuda. Jest, spadł, leży biały i srogi. 

Dziś więc mroźne słowo o zimie. Czy raczej zimowej Matce.
W erze przed dziecięcej Matka Wasza za zimą nie przepadała, bo wiadomo – zimno, mokro i ciemno...
Jeśli chodzi  o zimę Matka najchętniej zapadła by w sen zimowy razem ze stadem niedźwiedzi i obudziła się na wiosnę. Najlepiej późną. Matka zimą siedziała więc w domu, pod kocem i w dwóch swetrach i czapce uszatce parzyła sobie herbatę za herbatę, pokrzykując raźno na dzieci. Tak to Matka zimę kochała.
Do niedawna.
Oto bowiem stała się w domu Matki rzecz nieunikniona, wpędzająca Matkę w stan głębokiego niepokoju – otóż Jasina zaczął na złość Matce dorastać. A jak zaczął dorastać, rozwinęła mu się u niego - do dziś nie wiadomo zupełnie po kim i skąd  - miłość ku sportom różnorakim, w tym również i tym zimowym… I to nie była miłość czysto teoretyczna, co to, to nie. Jaś pokochał sporty zimowe miłością białą i głęboką, a co najgorsze, praktyczną do bólu.
No i Matka wyjścia nie miała, co było zrobić – Matka zachowała się jak skończona materialistka i porzuciła szczerą miłość do kapci na rzecz miłości z rozsądku, czyli nieodwzajemnionego, acz gorącego jak kubek z herbatą uczucia do… zimy!
I tak nie straszny stał się Matce mróz, czy częściej plucha, nie straszny wiatr, śnieg i krótkie dni.
Co to oznacza w praktyce? To znaczy, że już pod koniec listopada rozpoczynamy rodzinne szaleństwo  łyżwiarskie. Co sobota stawiamy się w składzie 3-osobowym rodziny najbliższej (4 składnik jest za mały, zostaje z babcią, ale do czasu zapewne, do czasu…) i różnorodnych przydatków (kuzynek, koleżanek, koleżeństwa jasiowego etc.) na gładkiej tafli pod ośnieżonym dachem i – hajda!
Wasza dzielna Matka pomyka na łyżwach figurowych (żeby tylko były dostępne w wypożyczalni, żeby tylko były dostępne w wypożyczalni…), odpychając się dzielnie od ząbków, bądź pokracznie na boki. Kroku dotrzymuje jej mąż w paletku (chyba jednak trzeba będzie zainwestować w kurtkę zimową dla niego, w tym płaszczu wygląda jak pracownik skarbówki na wagarach) i dzielny Jasio w kasku (skojarzenie z Jankiem i Szarikem nasuwa się tu samo).
Świetnie sobie radzi Matka na tych figurówkach,  uwierzcie na słowo. Z gracją się rozpędza, z nieco mniejsza hamuje, odkryła u siebie też ostatnio zadziwiającą umiejętność jazdy na … jednej nodze. Wygląda prawie jak jaskółka siostra burzy, żałoba fruwająca. Dalibóg, jeszcze 2-3 tygodnie, a wykona axla i rittbergera. Nie żartuję – nie ma wszak rzeczy niemożliwych dla Matki, która podobno dla dzieci zrobi wszystko.
Nieco większy problem natury zimowej stwarza mi natomiast brak w wypożyczalni ukochanych figurówek matczynych. Hokejówki bowiem nie posiadają ząbków i ostrze łyżwy (czy to ma jakąś fachową nazwę?) jest cieńsze. Ale i z tym dzielna Matka sobie poradziła, choć początki były dramatyczne. Teraz w umiarkowanym tempie jest w stanie przejechać na tym sprzęcie – ho, ho – dobrą godzinę i Czerkawski może tylko za nią śnieg zbierać.
Ale, ale, nie myślcie sobie, że tu kończą się ambicje zimowe Jasia, a w tym matczyne. O, nie, nie – kolejna miłość w fazie wczesnego flirtu to… narty! Narty na Górze Kamieńsk smakują - podobno  -najlepiej. Na pewno demonowi sportu w postaci Jasiny. Matka smakoszem specjalnym nie jest, więc zjada co dają i nie marudzi. W myśl tej karkołomnej zasady nie straszny jej tłum dzieciaków na oślej łączce, która stanowi naturalny teren popisów narciarskich Matki, nie straszny jej brak profesjonalnego stroju – bo wiadomo, nie matura, lecz chęć szczera…itd.
Na tej niwie zimowej jednak Matka nie odnotowała do tej pory tak spektakularnych sukcesów, jak w przypadku łyżwiarstwa. Tu jeszcze Matka raczkuje, ale da radę, przyrzekam. Na razie rozgryza stronę, że tak powiem, metodologiczną skrętów na nartach. Jest ona dla Matki szalenie nielogiczna, zawsze skręca ona w inną stronę niż zamierzała, więc albo coś z techniką skrętu jest nie tak, albo Matka mam nogi krzywe, albo sama już nie wie co.
W każdym razie w czasie którejś z naszych wypraw licząc na skręt w lewo, niespodziewanie dla wszystkich na oślej łące obecnych, ale najbardziej jednak dla samej Matki, skręciła ona w prawo, wdzięcznie wjeżdżając w siatkę maskującą, oddzielająca początkujących pogromców stoków od całej reszty głąbiej wtajemniczonych.
Nie odmawia sobie jednak Matka pewnego talentu i na tym polu – idealnie bowiem narty jej wjechały w oczka siatki, unieruchamiając ją na dłuższy moment, niczem muchę w nici przędnej pająków (zwanej potocznie pajęczyną), ku ogólnej wesołości początkujących narciarzy na rzeczonej łące, a jasinej w szczególności. Turlała się wdzięczna dziecina po stoku ze śmiechu, omal nart nie pogubiła. Małżonek (już w zakupionej kurtce zimowej koloru zgaszonej czerwieni – hit wyprzedaży zimowych), zanim zauważył Matkę w sieci uwięzioną, zanim odstawił Jasia w bezpiecznie miejsce, zanim uspokoił jego histeryczny chichot, zanim zjechał (z gracją nieomal równą matczynej) z górki niedużej - ale jednak górki - i dotarł do nieszczęśliwie uwięzionej połowicy, oooo, minęło dobre 10 minut.
Jak Matka w tym czasie się czuła – nie pytajcie... Odpowiedź może być tylko jedna: jak bałwan na nartach.
Jeśli chodzi o Stasia natomiast, ten wcale nie jest jeszcze poza tematem zimowym: za sprawą babci Krysi – podejrzewa podejrzliwa Matka – zaczął przebąkiwać coś ostatnio o saneczkach i zjazdach „z duzej gólki”, że zacytuję Mistrza. A że Stasina jest bardzo dosłowny i uparty, więc pełna jest Matka jak najgorszych przeczuć zimowych i już rozczytuje się w podręcznikach dla początkujących bobslejowców…;).

A to dzieło babci Krysi na balkonie.
Ulepiła dla wnuków z okazji  pierwszego opadu śniegu...