JESTEM SOBIE PRZEDSZKOLACZEK, CZYLI MATKA W OPAŁACH

Pani karmi dziecko… - głos pewnie w założeniu miał być miły, ale wyszło jak zwykle.

Coś między naganą, zdziwieniem bezgranicznym i nakryciem Matki na gorącym uczynku, kiedy właśnie zakopywała zwłoki w ogródku. I jak tu wmówić platynowo-blond pani Marioli, że to nie zwłoki, a kwiatki, tylko odmiana taka duża i z nogami….?

Bo jak by nie patrzeć, blond włosa Roszpunka-Mariola trafiła w sedno i odkryła tajemnicę skrywaną głęboko przez naszą rodzinę od lat 3 (prawie) skrzętnie i konsekwentnie: otóż rzeczywiście, Matka karmi dziecko.

Ba! Żeby to Matka tylko… Ale i Tata, i Babcie obie, i Dziadek, czasem nawet wujostwo, koleżeństwo a nawet jakieś nieznajomy gdzieś się po drodze przypałętał….

Trudno zaprzeczać, Matka prawdomówna i płocha jak lilia na wietrze spłonęła na tę okoliczność przyłapania nawet rumieńcem niczem pensjonarka, mimo swej …estki na karku.

Proszę się przyznać – zachęcała pani Mariola, potrząsając blond lokiem w te miłe wrześniowe przedpołudnie.

Ta niechęć do samodzielności musi mieć gdzieś swe źródło – zamyśliła się głęboko, nawijając pukiel na palec ufajdany flamastrem (palec, nie pukiel).

Postanowiła Matka nie przedłużać i nie wprowadzać zbędnego napięcia, ucinając je wpół.

Rzeczywiście – wybełkotała spłoszona.

Dokarmiam syna, ale on ma jeszcze problemy z koordynacją, to znaczy tak mi się wydaje… Może dla własnej wygody łatwiej mi podać mu zupę, ale ćwiczymy, naprawdę ćwiczymy, jemy razem, to znaczy razem trzymamy łyżkę, albo widelec, zachęcam go. Tylko on płacze, nie potrafi, i mi go po prostu żal… - złożyła Matka obfitą samokrytykę, tudzież wytłumaczyła się solennie z wyznawanych zasadach życiowych wobec niespełna trzyletnich dzieci, kochanych może rzeczywiście bezkrytycznie i za mocno, no ale co zrobić, Matka tak ma, feler jakiś wychowawczy.

A właśnie – pani Mariola w geście tryumfu podnosi palec wskazujący ku górze.

Wiedziałam! – tryumf, fanfary, triumfalny wjazd do Rzymu, pani Mariola na rydwanie ciągniętym przez Matkę wjeżdża pod łukiem tryumfalnym wzniesionym na jej cześć.

To błąd – poucza.

Skończyłam studia podyplomowe z terapii zajęciowej. Może mi pani wierzyć.

Wierzę, na Boga, wierzę!

Denerwuje się bajeczce, ktorą włączamy dla całej grupy, że telewizor gra za głośno, że się boi. A to jest bajka dla trzylatków, przyjazna, dostosowana do wieku… Staś odmawia też samodzielnego jedzenia. Odmawia. Czasem dziubnie coś łyżką…. Ale jak on tą łyżkę trzyma! Jakby nigdy nie trzymał wcześniej… A chleb jak trzyma! Jakoś tak… - tu próbowała zademonstrować, ale nie umiała, machnęła więc ręką.

W każdym razie dziwnie – ciągnęła.

Może to rzeczywiście nasza wina – przezornie wciąga Matka w całą niewesołą sytuację Tatę, wiadomo, co dwie pupy do bicia to nie jedna – ale on jest jeszcze taki mało samodzielny, może dlatego że jest z końca roku? Wydaję mi się, że potrzebuje więcej czasu… Ale wdrażamy go, nie na siłę, idziemy raczej za nim, za jego tempem….

Błąd – płowowłosa pani Mariola przerywa Matce w pół słowa jej pokrętnych tłumaczeń.

Dziecko musi być samodzielne. Bo widzi pani – taka sytuacja: nie umie umyć rąk, ba, on nawet nie słucha, kiedy karzę mu to zrobić. Nie idzie do ubikacji. Nie umie – nie umie zdjąć sobie spodenek, podciągnąć. Wstrzymuje i kilka razy popuścił. Może jeszcze załatwia się na nocniku?

Nie, nie, nic z tych rzeczy – zaprzeczyła Matka z gorliwością neofity, tak gorąco i żarliwie, że nieomal się poparzyła, a pani Mariola z miejsca pewnie domyśliła się, że i tak bywa, niestety.

No tak… - wysapała.

Jasne… Musi się usamodzielnić. Musi. Nie umie sam zakładać butów, nie zdejmuje kurtki, nie mówię już o zakładania i zasuwania suwaka. Musi pani o to zadbać. To jest miłe, fajne dziecko, bardzo inteligentne. On te inteligencje trochę wykorzystuje, żeby postawić na swoim. Musi pani z tym walczyć – trzęsła pani Mariola blond czupryną przed okiem przerażonej Matki, która pojęcia nawet nie miała, że tak oto – nieświadomie, słowo daje – krzywdziła swoje dziecko, lat 2 i 10 miesięcy.

Złożyła też Matka solenną obietnicę przed złotowłosym ciałem opiekuńczo-wychowawczym, że nie tylko dopilnuje, aby Stasina sam się ubierał, jadł i mył w całości, puchatego łebka nie wyłączając, ale wdroży go też, aby w krótkich przerwach między obiadkiem a oglądaniem przymusowej bajki w telewizorze potrafił wykonać sobie własnoręcznie trwałą ondulację, manicure i pedicure. Oraz obowiązkowo masaż tajski.

Ku chwale ojczyzny ;).