NIESTETY SYN

Dziś podróż retro z łezką w oku i uśmiechem w sercu. Że o twarzy nie wspomnę.
A było to 9 lat temu, kiedy wyrocznia każdej matki zwana USG wykryła Jasia. Wykryła go, namierzyła i ustaliła tożsamość. Będzie Jaś. A że było to jednak wieki temu, Matka nie pamięta dokładnie swojej reakcji, ale ta zapewne była pozytywna i miła, gdyż Matka z założenia miłą i pozytywną osobą jest.
Społeczeństwo natomiast matkę otaczające poczuło się dość rozczarowane. Tak, tak – rozczarowane, a nawet zawiedzione nieco. Społeczeństwo na ogół jest miłe, ale w pierwszym odruchu, takim niekontrolowanym i behawirolanym, że tak powiem, pozwalało sobie na przebłysk szczerości.
No i co, no i co? – pytała ciotka Halina po kolejnym USG.  Ciotka Halina, orędowniczka więzi łączącej matkę i córkę, sama pozbawiona córki na tzw. podorędziu, z niepokojem konstatowała kształt brzucha matczynego, który to coś tam podobno wieszczy co do płci potomka.
A że na kolejnych USG Jaś obrażony odwracał się do maszynerii plecami, dawało to ciotce nadzieję płonną na dziewczynkę w rodzinie, blondyneczkę najlepiej z niebieskimi oczkami, taką do strojenia i wprawiania we wspólnych zakupach.
No i co, no i co? – pyta ciocia po którymś-tam USG, które miało już wykryć wszystko jak należy w 100%, a nawet w 1000%.

Synuś – mówi Matka duma, blada i o opuchniętych kostkach.

Ojej… - wyrywa się cioci żal niekłamany. Cioci, która naprawdę jest miłą, kulturalną nawet osobą, ot – za bardzo lubi zakupy po prostu, a w obliczy prawdziwego nieszczęścia trudno jej zachować kamienną twarz.

Konstatacja natury ogólnej brzmi: zagadka płci dziecka jest bardzo intrygująca dla otoczenia. Przynajmniej była kilka lat temu.
Córka zawsze stanie przy matce – ni z gruszki, ni z pietruszki słyszała Matka takie oto zdanie z ust swych doświadczonych życiowo koleżanek.
Córka ci pomoże, szklankę wody poda – deklarowały kobiety w rodzinie niczym Pytia i Wernyhora w jednym. Już nie chce być Matka taka bardzo szczegółowa, ale jest przekonana, że słyszała w ich głosie nutkę satysfakcji. Słowo Matka daje. Albo to omamy ciążowe może były…?

Córcia? – pyta bez zbędnych ceregieli miła sąsiadka w windzie, wskazując na pierwszy brzuch matczyny wyraźnym.
Żeby tylko nie chciała go głaskać…. – myśli spłoszona matka, bo w naszym kraju jakiś zwyczaj taki od dziada-pradziada się zachował głaskania nieszczęsnej ciężarnej – czy ta wyrażała chęć, czy nie – po brzuchu na tzw. szczęście. Matka jeszcze wtedy nie wiedziała, że nie był to jednorazowy wybryk i że tak to mniej więcej zostanie do końca brzucha, że Matce każdy i zawsze może weń zajrzeć, ba – ciągnie się  i później, kiedy każdy, linearnie – każdy zwrócić może, a nawet powinien publicznie Matce uwagę dotyczącą dzieci matczynych, pouczając, wyśmiewając, czasem – grożąc nawet, wszystko dla dobra Matki i potomstwa, oczywista. Teraz Matka jest starsza i mądrzejsza i już nie posiada złudzeń. Przynajmniej w kwestiach społecznych

Sąsiadka na szczęście tym razem głaskać nie chciała.
Synuś – odpowiada matka z miłym uśmiechem, gdyż jest właścicielką tej przykrej dolegliwości, że czy trzeba, czy nie, zawsze jest miła, nawet na zapas.

Synuś… - mówi miła sąsiadka tonem rozczarowanym, a uśmiech gaśnie na chwilę na jej twarzy niczym gwiazda zaranna o świecie.

Ale zaraz wraca do pionu rozpływając się w błogim uśmiechu:
Dobrze, że synuś. Pierwszy musi być synuś – brzmiało to trochę jak pocieszenie, za co Matka nie zdążyła podziękować, bo wolniej jakoś w tym czasie zbierała myśli rozproszone w jedną całość.
Wyrażała również miła sąsiadka nadzieję, graniczącą z pewnością, że nie dość, że Matka z powodu nieszczęsnego synusia zdecyduje się w niedalekim czasie na drugie dziecię, to z pewnością będzie to dziewczynka, która wynagrodzi Matce wszelkie nieszczęścia związane z posiadaniem syna. Niestety jednak, my sobie – życie sobie….

Podobno płeć dziecka określić można mniej więcej od 14 tygodnia ciąży. W naszym przypadku wszytki jasne było od 11.
Nie, no gdzie, widać jak wół – chłopak! – wykrzyknęła raźno miła pani doktor na USG, pozbawiając stado ciotek, sąsiadek i koleżanek nadziei na przyrost gatunkowy płci pięknej.

Chłopak – mówi Matka splątana aparaturom, a broda jej się trzęsie ze wzruszenia.

Chłopak.

Chłopak – potwierdza miła pani doktor – tu jest siusiek – robi zbliżenie, tusząc, że Matka nie uwierzy jej na słowo i jeszcze zrobi awanturę, dopominając się córci na załączonym obrazku.

Córcia..? Bo teraz to by się wam przydała córcia! – podpytuje z głupia-frant miła pani Bożenka z warzywniaka.

Synuś drugi – mówi Matka, zgodnie z prawdą zresztą.

Pani Bożenka kręci głową, zaśmiewając się niemal do rozpuku:
Oj, mama, to masz przechlapane. Zaraz ci synowe przyprowadzą to użyjesz ze dwa światy! – śmieje się rubasznie z własnego dowcipu. Chociaż, kurka wodna, czy to był dowcip, dziś myślę, że nie do końca. A jeśli był, to chyba mocno złośliwy. Ale co tam – było-minęło, u pani Bożenki kupuję do dziś.
Chłopak – cmoka babcia Aniela wespół z babcią Krystyną – chłopak… Do pary.  No szkoda, szkoda, co dziewczynka, to dziewczynka.

Jedziemy windą towarową w markecie. Towarową nie dlatego, że Matka rozrosła się do rozmiarów szafy trzydrzwiowej w drugiej ciąży, po prostu byliśmy w markecie z meblami i tylko takie windy tam były. Jechaliśmy sobie z Jaśkiem i miłą panią w średnim wieku. Jasiek brykał po dużej powierzchni, wprowadzając ogólny nieład i harmider. Pani z pewnym politowaniem patrzyła na nasze nieudolne próby zdyscyplinowania żywego chłopaczka. Ze współczuciem zagadnęła miło do Matki:

Ale teraz już dziewczynka…? – zaszczebiotała.
Chłopiec – odrzekał prawdomówna Matka zrezygnowana, gotowa już nawet tłumaczyć się z tego przewinienia wobec ludzkości, gdyby nie fakt, ze Pani westchnęła smutno, winda się zatrzymała a Jasiek jak torpeda pognał przed siebie, a my szczęśliwie za nim.

Ale jazda! Dwóch chłopaków. Kochana, ale użyjesz! – poklepuje mnie po plecach ze szczerym współczuciem koleżanka Aldona.

Uuuuu, będzie wojna, tylu chłopaków się rodzi... Teraz się zacznie, mecze, boks, samochody, dziewczyno… - wtóruje jej koleżanka Barbara.
Dziękuję, Aldono, dziękuję Barbaro, dziękuję pani Bożenko, sąsiadki, znane i nieznane kobiety pełne troski o losy ludzkości. Dziękuję z całego serca i gorąco przepraszam za nikczemny wyłom dokonany moim brzuchem, i to nie jednym tylko, ale dwoma, a kto wie, może to jeszcze nie jest ostatnie słowo Matki.

Dziękuję za waszą szczerą troskę o Matkę. Obiecuję przy tym solennie, że postaram się nie wychować synków na kibiców, miłośników samochodów i boksu. Na nożowników, ani morderców, obiecuję! Postaram się od pierwszych dni życia otulać ich w różowe kocyki, kupować lalki Barbie i zabierać na zakupy do znanych sieciówek damskich. Obiecuję, ba, mogę to nawet dać wam na piśmie!
Ani Barbara, ani Aldona, ani grono sąsiadek nie wierzy jednak w szczere zapewnienia Matki i kręcąc zasmuconymi głowami znikają za zakrętem jej życia.
Miejmy nadzieję, że na zawsze ;).