GOŚĆ W DOM CZYLI KTO PIERWSZY, TEN LEPSZY.

Jasia odwiedził Krzyś, jego serdeczny przyjaciel.

Jaś pęka z dumy i ledwo się na 50 m mieści (niecałych!).

Wyjdź – rekomenduje Stasinię wcześniej – muszę posprzątać.

Stasina nie reaguje, ale trudno się dziwić, ponieważ zbitka wyrazów „Jaś sprząta” w słowniku domowym pojawia się bardzo rzadko. Żeby nie powiedzieć – w ogóle.

Będę sprzątał – niecierpliwi się Senior – zaraz przyjdzie do mnie Krzyś.

A to już Junior z kolei zrozumiał i z miejsca się ożywia.

Staś – dusza towarzystwa, gotowy umościć sobie wygodne gniazdko w okolicach drzwi wejściowych, najlepiej na wycieraczce, z chlebem i solą na podorędziu w oczekiwaniu na tabuny mających go odwiedzić gości.

Ba, gotowy nawet przypadkowych przechodniów spraszać, jeśli ci tylko zaskarbią sobie jego przychylność i uwagę, a to – uwierzcie na słowo – niezbyt trudne zadanie.

Staś tak ma, Jaś też ma, choć w zdecydowanie mniejszym natężeniu.

 Tak więc Staś ożywia się mocno na wici o krzysiowym przyjściu i zapobiegliwie ustawia się w okolicach drzwi wejściowych, zajmując strategicznie ważne pozycje.

Jaś uprząta szybko kolekcję skarpet i majtek dziecięcych, girlandą kolorów przyozdabiających łóżko, rzuca je w czeluść pierwszej z brzegu szuflady (wiadomo, matka poprawi), oznajmiając z dumą:

Zrobione!

Następnie zastyga w oczekiwaniu na Krzysia na pozycjach mniej strategicznych, bo w okolicach własnego łóżka. Czekamy całe 10 minut. Po czym radosny dźwięk domofonu niczym gwiazda betlejemska oznajmia światu nadejście przynajmniej 1 króla wyposażonego w liczne dary, w postaci żelków i paczki chipsów z Biedronki.

Jaś już wszystko wyliczył i obliczył jak trzeba, wszystko przygotował, rozpisał w słupkach i wykresach, a także zgromadził cały zestaw niezbędnych rekwizytów.

Chodź – ciągnie radośnie Krzysia za rękaw.

Najpierw pokaże ci karty (tak, tak, te nieszczęsne karty z piłkarzami, przez które nasz domowy budżet nigdy się nie domknie), a potem pogramy w Fifę, a później wyjdziemy na dwór – ekscytuje się towarzyski chłopczyna, gotowy zaraz przykleić do ściany grafik z minutowym planem wizyty gościa.

Gość się jednak nie opiera, bo zaprawiony jest już w bojach bycia Gościem jasiowym i po raz niewiadomo już który wchodzi do tej samej rzeki, choć podobno to poważny błąd.

Zalaz, zalaz, momencik – na drodze do szczęścia jasiowego wyrasta niespodziewanie Stasina, sprytnie wkraczając między obu panów, a to za sprawą zapobiegliwie obranej wcześniej pozycji strategicznej.

Najpierw zbudujemy toly – wcina się bezceremonialnie w rozmowę starszyzny, anektuje bez jednego wystrzału Krzysia i – nim ten zdąży wypowiedzieć słowo – zaciąga go w okolice pudła z torami kolejowymi.

Krzyś, wychodząc ze zgubnego dla niego założenia, że młodszym się nie odmawia (?), że jest gościem (fakt) i bycie miłym, nawet wbrew sobie, oznacza tyle co bycie kulturalnym i jest to - jakąś tam - miarą człowieczeństwa, bez słowa sprzeciwu ustawia ze Stasiem kręty, wyjątkowo długi i skomplikowany tor (Stasina wyciska takie okazje jak cytryny – do ostatniej kropelki, Ba, czasem nawet wcina skórkę).

Po 15 minutach Krzyś, odrobiwszy pańszczyznę przy torach, chce udać się dyskretnie w kierunku pokoju jasiowego. Ale Junior czuwa.

W chowanego, Krzysiu, telaz w chowanego. Proszem – uczepił się kończy górnej nieszczęsnego gościa i dramatycznie machał wachlarzem rzęs. Oczywiście ze skutkiem.

Nolens, volens, kolejne 20 minut wypełniła radosna zabawa w chowanego. Krzyś chował się w bardzo wymyślne miejsca w płonnej nadziei, że go Stasina nie znajdzie i będzie mógł posiedzieć w spokoju bez uciążliwego narybku. Ale, gdzie tam! Dobre sobie! Stasina nie znajdzie… Nie w tym życiu, Kochani! Stasina znajdzie, jeśli nie od razu to za chwilę, może dłuższą, ale znajdzie….

To teraz pobawię się z Jasiem, dobrze? – a jednak, kiełkująca asertywność dała o sobie znać. I tak późno – w tym domu bez tej przydatnej cechy giniesz jak ciotka w Czechach.

Nie dobze – mówi Staś, który z asertywnością kłopotu nie ma żadnego.

Teraz poukładamy klocki – rozkazuje, konsekwentnie realizując przygotowany wcześniej -
 w głębokiej tajemnicy - niecny plan.

Klocki… - zatrważa się Krzyś, choć nie protestuje.

Mamo, to mój gość! – dopomina się wreszcie o swoje Jaś.

Nieplawda, to mój gość! – prostuje Staś, dając kolejny przykład na to, że prawda jest wartością względną, a punkt widzenia zależy, wiadomo od czego.

I tak oto odłożyła Matka ad acta marzenia o spokojnej kawie, wcielając się wdzięcznie w rolę gościa zastępczego, czego efektem było fantastyczne miasteczko zbudowane własnoręcznie przez rzeczoną z klocków, w którym oprócz kilku drapaczy chmur znajdował się bank, kościół i więzienie (Freud, Freud...?). 

Cudeńko prawdziwe i to w zaledwie 30 minut.

W tym czasie Junior, zupełnie niezainteresowany klockami, czatował pod drzwiami pokoju Jasia w nadziei, że Krzyś wreszcie będzie musiał niego wyjść – choćby na siusiu.
I wierzcie mi, dopiął swego... ;).