BON TON W MALIGNIE

Zmożony chorobą Staś traci kontakt z rzeczywistością. Nic dziwnego zresztą, nie tylko Staś go traci w takich okolicznościach. Okoliczności tu zresztą wiele tłumaczą, gorzej przecież, kiedy brak kontaktu z rzeczywistością nie wynika z żadnej ułomności, czy to czasowej, czy stałej, a jednak występuje i  to w stopniu utrudniającym funkcjonowanie.

Więc jak już Matka zauważyła – Staś w chorobie taci kontakt z rzeczywistością. Wiadomo, albo leży z wypiekami na policzkach i ani mu ręka drgnie, albo zanosi się płaczem, kołysząc żałośnie glutem u nosa, nie je, nie pije, nie chodzi, nie bije. Brata przede wszystkim.

Takie to objawy charakteryzowały Stasinę w malignie. Kiedy zasypiał snem płytkim i przerywanym, przemawia e sposób dostojny i bardzo wyszukany, co wprawiało Matkę w stan głębokiego niepokoju, a przede wszystkim bezsenności.

No więc mamy Stasia w malignie, książkowej, klasycznej, z temperaturą, kaszlem i tzw. glutem. Matka przyzwyczajona, że  chłopiec nieco traci na świadomości, już chwyciła się tradycyjnych metod, chcąc kołysać noc całą dziecię w ramionach i w nieświadome niczego usta wlewać kolejne syropki, bez śladu protestu, bo jak tu protestować, kiedy świadomość odpłynęła za horyzont.
Chwyta więc Matka bezwładne ciałko, a tu ciałko przemówiło tymi słowy:
Nie , dziękuję. Bendem leżała sama.
Matka nieco zdębiała, dotknęła czoła stasiowego, bo nuż te słowa logiczne przecież oznaczają, że temperatura spadła i pachole cudownie ozdrowiało.

Ale nie. Czoło rozgrzane jak patelnia, policzki purpurowe, nos zapchany, w piersiach rzęzi. Znaczy się – dziecko majaczy.
Chcesz piciu, Jasiu? – pyta Matka zatroskana.
Ales dziękuję baldzo. Nie tseba – wybełkotały spierzchnięte usteczka.
Mały lord obrócił się na plecy  i dostojnym ruchem odgarną włosy z czoła.

Ewentualnie chciałbym siusiu – wysapał przez zatkany nos.
Ewentualnie więc udaliśmy się na siusiu.
Tylko opuść delikatnie – pouczył, przed zasiądnięciem na kibelku. Mowa o spodenkach.

Wykonując wiadomą czynność, zaległ na ramieniu Matki podtrzymującej i zapadł w letarg.
Stasiu, już…? – chciała wiedzieć Matka, kiedy letarg przeciągał się niebezpiecznie.
Jus… Bardzo prose, mozes mnie zabrać – wymamrotał.
Kiedy Matka doniosła dziecię spowite chorobą na łoże boleści, ten wysapał:
Dziękuje baldzo, nie tseba było. No może i nie trzeba, ale jak już Matka doniosła, to przecież wynosić z powrotem nie będzie.

Stasiu, dam ci teraz syropek – oznajmia Matka – felczerka tonem radosnym, przekonując, że dawanie syropu o smaku sfermentowanej benzonianem sodu truskawki, to ta chwila, na którą czekamy całe życie i – tak, tak Stasiu – chwila ta właśnie nadchodzi i uśmiecha się radośnie do ciebie.

Staś jednak oszukać się nie dał i zareagował we właściwy dla siebie sposób, czyli wrzasną na całe gardło, zachowując jednak resztki przyzwoitości , wykrzykując głosem pełnym boleści:
Nie, nie tylko nie to. Plosem, plosem, baldzo plosem, nie drenc mnie!!!

Na takie dictum głośne radosnym sąsiad z dołu radośnie zastukał w kaloryfer, co odniosło skutek wręcz przeciwny, bo Staś wyjęczał wcale nie chicho:
Baba jaga, baba Jaga! Znowu chce wejść przez kalolyfel! Odejdć, plose, plooose!!!
To z kolei poskutkowało na stronę przeciwną, gdyż sąsiad zamilkł, a zwykle nie milknie tak prędko. Chociaż tyle.

Długotrwała walka z syropem nie obyła się bez ofiar śmiertelnych w postaci zalanej juchom truskawkowego benzonianu piżamki oraz rannych, broczących krwią poduszek. Wszystko jednak z zachowaniem protokołu dyplomatycznego i kodeksu Bodziewicza.

Nie dawaj mi, mamuki, nie dawaj! Plosem baldzo! Cy mozes mi nie dawać? Osceńdź mnie, plose!!! Matka – Attyla nie oszczędziła dzieciny, racząc ją dawką zdrowia.

Kiedy kurz bitewny opadł, Staś nieco ochłonął i powrócił na znaną sobie ścieżkę:
Cy mogę odkryć nóśki?
Możesz Stasiu, pewnie.
Dziękuje.
Cy mogę tsymać za obrączak?
Jasne, trzymaj.
Może chcesz coś zjeść?
Nie, co to, to nie. Dziękuję. Nie potsebuje. Laczej się prześpię telas – zamajaczył lord Jim.
I na chwilę przed zaśnięciem dodał:

Człowieka choloba zmienia, co zlobis...

Trudno się nie zgodzić ;).

Źródło: pl.123rf.com