MIEJSKIE GRY TERENOWE

Dziś o miejskich grach terenowych zarezerwowanych w szczególności dla matek z dziećmi, choć nie tylko. Gra, nad którą dziś się pochylę składa się z 4 poziomów. Przejście między poziomami nie jest uzależnione od zwycięstwa w kolejnych etapach, awansuje się niejako z automatu – jeśli wszedłeś i jesteś w miarę konsekwentny, dojdziesz do celu, choć i to nie gwarantuje sukcesu. Jak to w życiu, chciałoby się powiedzieć…

Siadamy, gramy, zaczynamy.
Zanim pojawi się przycisk z napisem play przed oczami przesunie się nam słowo wstępu:
z barku laku wychodzimy czasem z chłopakami na tzw. podwórko przed blokiem.  Podwórko jak to podwórko – kawał trawnika a na nim jak wyspa wśród zielonych fal plac zabaw z trzema huśtawkami na krzyż,  na które dostanie się graniczy z cudem boskim. Podejrzewam, że niedługo zawiąże się komitet społeczny matek-aktywistek i będą obowiązywać zapisy – czas pokarze.
No cóż poradzić – jest jak jest, oby gorzej nie było, jak mawia babcia Krystyna.
Kiedy już więc z zupełnego braku laku wychodzimy na to nieszczęsne podwórko, udajemy się na plac zabaw. Ale zanim dotrzemy na ten skrawek ziemi obiecanej, owej zielonej wyspy dobrobytu wszelakiego i radości nieustającej, przebrnąć musimy przez trawnik. A nie jest to wcale łatwe. Powiem więcej – jest to nieomal sport wyczynowy….
Tu pojawia się przycisk play, naciskamy w nadziei przejścia kolejnych plansz i dotarcia do raju dziecięcego - oto level 1.
Idzie więc Stasina naiwny, przez życie niedoświadczony w stronę obiecanych luksusów rozrywki dziecięcej na miarę naszych potrzeb, ale już po dwóch krokach nieruchomieje, gdyż w jego kierunku toczy się z oddali biała kula, nabierając niebezpiecznego przyspieszenia. Biała kula charczy radośnie, powiewa uszami i majta ogonem, więc najpewniej się cieszy na widok Stasia. Staś wręcz przeciwnie. W histerycznym pędzie rzuca się na matkę, wrzeszcząc: Latunku….!!!!
Matka chwyta Stasia na ręce na sekundę przed zetknięciem twarzą w pysk z białą kulą niebotycznych rozmiarów, która w rozpędzie radosnym, pozbawiona Stasia na horyzoncie, skacze na matkę, dekorując jej jasny płaszczyk fantastycznym deseniem w psie łapki.
Niech się pani nie boi, niech się pani nie boi – dyszy leciwy głosik z oddali – Misia kocha dzieci.
Radosna staruszka truchta wesoło z oddali machając smyczą.
Misia, misia nie strasz dziecka – po dłuższej chwili dociera do nas głos zza światów chyba.
Chciałoby się rzec, za późno, ale milczymy, atakowani radośnie przez lubiącą dzieci Misię. Całe szczęście starsza pani, właścicielka Misi jak się domyślam, dogoniła wreszcie radosnego pieska, bo Misia w swym miłosnym tańcu wybrudziła mnie całą i już przymierzała się do wybrudzenia Jaśka, który skamieniał pod wrażeniem psich amorów.
Niech pani się nie boi – ledwo dyszy babcina – Misia.. cho-cho-chowała się z dziećmi.
Jednak moje dzieci nie chowały się z Misią – odpowiada matka ostrożnie, myśląc, czy aby pani w odwecie nie poszczuje jej Misią.
Ale nie - pani obraża się jedynie, zabiera Misię, rzucając na odchodne, że widocznie dziecko nie zna zwierząt i dlatego się boi.  Pod złym blaskiem oczu pani postać matki na trawniku zaczyna migotać  – a to znaczy, że straciła ona właśnie jedno z trzech żyć.
Ale że ma jeszcze dwa w torebce nie przejmuje się tym wcale i przedziera się z dziecinami dalej. Nie przez takiego przeszkody w życiu matka bowiem przechodziła i żyje.
Level 2 przed nami.
Teraz slalom wśród psich kup. Jasiek to już – ho, ho – wyższa szkoła jazdy, ale Stasina nieporadny zawsze jakieś skarby pod butem do domu przytaszczy, hojnie matkę obdarowując mało pachnącą robótką po każdym nieomal spotkaniu z tym nieszczęsnym skrawkiem zieleni osiedlowej.
Po drodze mijamy wielkiego buldoga, który w mało fantazyjnej pozie robi – wiadomo co - i nie jest to na pewno dobre wrażenie. Właściciel buldoga – nie wyprze się, bo podobny kropka w kropkę do swego pupila – stoi obok, udając że właścicielem absolutnie nie jest, a smycz wpadała mu do ręki dosłownie przed chwilą przez przypadek. Ot, wiatr przywiał i tyle.
Kiedy już psina zrobiła, co zrobiła – konspiracyjnie opuszczają miejsce zbrodni, choć psina wcale nie chce i radośnie obwąchuje - wiadomo co. Zgodnie z regułami gry matka – w celu zdobycia dodatkowych punktów i energii na dalszą podróż – zwraca panu uwagę, ze jednak należałoby sprzątnąć, wiadomo co. Pan posyła matce tak bogatą wiązankę słowną, nie przejmując się zupełnie stojącymi obok dziećmi, że matka pod jej ciężarem migocze ponownie… Trudno, kolejne życie drapał pies, ale za to 100 punktów zdobytych i można iść dalej.
Okrakiem przechodzimy więc nad nowym mieszkańcem trawnika, na szczęście Stasina dał radę. Już prawie witamy się z gąską w postaci furtki na plac zabawach prowadzącej, a tu masz – jakieś dwa puchate stworzenia ujadają, goniąc się w obłędnym pędzie i to dokładnie między naszymi nogami.
Bo oto level 3 przed nami.
Stasiek w płacz, Jasiek w krzyk, matka w postaci nogawek, cala w błocie.
Rozglądam się nieco bezradnie – a są, są i pańcie. Rozparte na ścieżce rowerowej perorują, aż para bucha. Reagują jednak wreszcie na nasze wezwania o pomoc, acz z pewnym oburzeniem. Zabierają Pysię i Niusię (jak się okazuje), tłumacząc, że dziewczynki bardzo się lubią i zawsze bawią się razem na spacerkach, dokazując przy tym - zupełnie jak dzieci.
Dziewczynki to nie Jaś i Staś, o nie, to Pysia i Niusia we własnej, czworonożnej postaci. I oczywiście kochają dzieci, za dzieci dadzą się pokroić…
Pokroić, hmmm, diabelska myśl wpada matce do głowy, ale nie zdobyła nieszczęsna jeszcze takiego bonusa w tej grze i raczej się nie zanosi, niestety…. Przynajmniej nie na tym poziomie. Brak wspomnianej funkcji skutkuje groźnym warczeniem Pysi i Niusi na matkę, dziećmi przyklejonymi do nóg matczynych, obrazą pań, startą 100 punktów  i kolejnym migotaniem matki.
Ale dalej, bo oto kolejny, 4 już level przed nami i oto docieramy do bazy.
Wchodzimy na plac zabaw, a za nami radosny Pimpuś, który wykorzystał sprytnie moment otworzenia furtki. Za Pimpusiem pańcia. Nie muszĘ chyba dodawać, ze Pimpuś kocha dzieci i się z nimi chował (cokolwiek to znaczy). Pimpuś, oszalały ze szczęści, siusia na ślizgawkę i tarza się w piaskownicy.
Znaczy teren – mówi do matki pańcia z tajemniczym uśmiechem na twarzy.
Mądry taki – dodaje, gdyby jeszcze na to mało bystra matka nie wpadła.
Dzieci stoją jak skamieniałe, matka już nawet nie broni się przed skokami pimpusiowymi na resztki czystego płaszczyka, Pimpuś szaleje, pańcia się cieszy. Matką migocze, by po chwili zniknąć z ekranu. Chłopcy stoją zdezorientowani. Game over…;).