SPEKTAKL, CZYLI Z ŻYCIA RECENZENTA

Sala wypełniona była szczelnie, głównie maluchami. Chociaż okazuje się, że słowo „maluch”  zmienia swoje znaczenie  w czasoprzestrzeni dość szybko, w zależności od tego, do czego go w tej czasoprzestrzeni porównać.

A więc w pierwszej kolejności: wzrost i wiek. Sala wypełniona była – na oko – maluchami, ot, 110 cm wzrostu, w porywach nawet in +,  4-5 lat, narybek w okolicach gabarytów Stasiny.

I choć na scenie radośnie prezentowały się „Dzieci z Bullerbyn” , które lekturą obowiązkową są bodajże dopiero w II klasie podstawówki o ile pamięć zwodnicza Matki nie myli, dzieci w tym wieku było niewiele, czyli jak na lekarstwo. Niewątpliwie górował wśród Jaś, który nie tylko sięgał, gdzie wzrok nie sięga, ale i należycie łamał, czego rozum nie złamie.

W każdym razie towarzystwo dookoła było zdecydowanie niższe, zdecydowanie głośniejsze i  zdecydowanie bardziej żądne wrażeń i krwi, niż nasz nobliwy Starszak.

Spektakl trwał w najlepsze, a Ana i Lisa wyśpiewywały znany od pokoleń motyw „Kawałek kiełbasy dobrze obsuszonej”,  na co rzeczowy Stasina zażądał kanapki, i to już i teraz, gotów nawet wtargnąć na scenę w nagłym przypływie głodu, by wyrwać ją (czytaj: kiełbasę) niezbyt głodnym jednak bohaterkom, skoro - jak słusznie wydedukował - wciąż o niej zapominały.
Uspokoił się przy kolejnym wątku opowieści scenicznej, obyło się więc na szczęście bez skandalu.

Jaś oglądał z należytą powagą i w skupieniu, posykując co jakiś czas na brata. Stasina wydawał się nieco bardziej krytyczny wobec prezentowanych treści.
Łłłłe, to dla dziewczyn – oznajmił pod koniec pierwszego aktu na fali dopiero co odkrytej identyfikacji z gatunkiem męskim.

Ale przecież są też chłopcy… - staje Matka w obronie dzieła i jego twórcy, odsądzanego od czci i wiary przez wybredną publikę.

Phi, co to za chłopcy… - brnie Stasina dalej, nie kryjąc się wcale z wysokimi wymaganiami stawianymi gatunkowi męskiemu.

Skąd mu się to wzięło, u licha? Wiem, wiem, odchodzimy od gender w  przestrzeni publicznej, ale że tak nagle, i tak na „hurra”, z czwartku na piątek? Matka nie nadąża.

Cicho Stasiek. To lektura szkolna. Wszystko się zgadza – poucza starszy brat z wysokości doświadczenia szkolnego.

Świetnie grają – mlaszcze ze znawstwem. Nie wiem, czemu akurat mlaszcze, może efekt uboczny po kawałku kiełbasy dobrze obsuszonej.

 Nie świetnie – nie zgadza się Staś, który z Jasiem nie zgadza się ostatnimi co do zasady.

Nie zgadza się – dodaje dla podkreślenia efektu.

Nuuudyyy – popiera niechęć Jasia urocza dziewczynka z rzędu przed nami, wyposażona w dwie obłędnie różowe kokardy, skutecznie przesłaniające Stasinie widoczność, przez co ten ląduje szybko na kolanach matczynych.

Nudy, słyszałaś, nudy! – cieszy się Stasina z tego niespodziewanego wsparcia.

Dzieciaki. Następnym razem go nie bierzemy – denerwuje się Jaś.

Z radosnej przepychanki słownej wyrywa nas nagły zwrot akcji, bowiem na scenie powiało grozą. Oto czarny charakter spektaklu, miejscowy szewc, jednostka zła i mało przyjemna ożywia Stasinę, znanego fana filmów akcji.

Zafrapowany unosi się na kolanach Matki i nawet teatralnie zasłania oczy, kiedy rzeczony szewc pokrzykuje na bullerbynowskie dzieci.

Dzieje się… - szepcze konfidencjonalnie Staś, tak że słyszy  go połowa publiki.

Działo się rzeczywiście, jednak poziom stresu okazał się na tyle krótkotrwały, że Staś z żelaza szybko uznał go za niewystarczający i w pewnej chwili wyszeptał do kamiennego Jasia:

Wkurza mnie ten szewc…

Tradycyjnie jednak nie spotkał się ze zrozumieniem ze strony brata.

Nie zmieniło to faktu, że szewc wkurzał Stasia coraz mocniej. I nie tylko jego, okazuje się. 
Bo kiedy nieszczęsny aktor próbował wystraszyć nieszczęsne maluchy nieomal na śmierć, wspinając  się na wyżyny grozy i strachu, co w praktyce oznaczało gromkie pokrzykiwanie do wpatrzonej weń publiki:

Cisza ma być! Jasne? Ktoś coś powiedział? Co? Co? - poirytowane widać tymi groźbami różowe kokardy z wcześniejszego rzędu odkrzyknęły gromko:

Jajco!!!!! –  wprowadzając szewca w autentyczną  konsternacje, dzieci z Bullerbyn zaś w stan niepohamowanej radości.

Dobrze mu powiedziała... – wysapał z zadowoleniem Staś tradycyjnym już i charakterystycznym dla siebie szeptem, który usłyszało pół sali.

Kokardy odwróciły się ku nam, machając zalotnie wachlarzem rzęs:

Dzięki… - wyszeptał słodki głosik.

Oczy widowni zwróciły się ku nam,  dalibóg za chwilę oświetliłby nas reflektor punktowy i dostalibyśmy owacje na stojąco.

Na szczęście akt dobiegł końca i kurtyna opadła ze wstydem.

Zaznaczam jeszcze, że Jasiowi sztuka podobała się do ostatniej minuty.
Matce też ;).

  

www.kinonh.pl