AKT WIARY O PORANKU

Hej, hej, rodzicu ateisto, rodzicu agnostyku, rodzicu wierzący-niepraktykujący i Wy wszyscy wątpiący, a raczej nie mający czasu i ogólnie nie zabiegający jakoś specjalnie o wejściu do Lepszego ze Światów już dziś i w tej chwili koniecznie. Witajcie, witajcie kochani w mojej opowieści.

Babcie. Instytucje niezbędne, ważne, często fundament  komórki społecznej zwanej rodziną z małym dzieckiem. Ci, którzy korzystają wiedzą o czym mówię.

Oczywiście, babcie zawsze wiedzą lepiej, zawsze zrobią po swojemu, zawsze zignorują Wasz zakaz dawania dzieciom czekolady/chipsów/ciastek, z mysiej dziury wyciągną za mały sweterek, za duże buty, dziurawe rajstopki, które upchnęliście tam w nadziei (próżnej i płonnej), że babcia nie dotrze i nie znajdzie. Babcia znajdzie zawsze i przebierze Wasze nieświadome dziecko w to coś, co zostało schowane, argumentując, że ładne, że ciepłe, że szkoda, że w sam raz, że nie uwierzysz, co znalazłam!

Jakie babcie są, każdy wie – nie ma co narzekać, bo przy tych wszystkich niedoskonałościach pozwalają nam w ogóle funkcjonować w świecie dorosło-zawodowym więc zyski przerastają straty o 1000%. Choć straty odnotowujemy również…

Nie inaczej jest w kwestii religii. Babcie – jak to  babcie - religijne są głęboko, religijnością tradycyjną, żarliwą, maryjną głównie i ludową. Szczególnie babcia Aniela ma pod tym względem żyłkę – rzekłabym nawet – misyjną. Szczególnie na polu młodszego pokolenia, a na tym polu pozostają niestety już tylko nasze dzieci, czyli babcine wnuki.

Jaś, dumny uczeń klasy I, głównie – nie oszukujmy się - z powodu nacisków pani katechetki chadza do kościoła w miarę regularnie, choć nie koniecznie na msze dla dzieci, bo te po pierwsze z dziećmi niewiele mają wspólnego (poza większą ich ilością o tej porze w Domu Bożym) a po drugie, czy raczej po pierwsze w tych godzinach na nieszczęście uczęszcza na zajęcia pływania. Na ogół chodzimy więc o 17.30, kiedy to dzieci raczej przebywają poza Kościołem, ale starsze osoby wręcz przeciwnie, co skutkuje naszym subiektywnym odczuciem, ze niekoniecznie znajdujemy się na nabożeństwie, co raczej na oddziale geriatrycznym (przepraszam, przepraszam, przepraszam, ale ZAWSZE mam takie myśli, nic nie poradzę).
Jaś na obie msze reaguje podobnie – początkowo była to głęboka niechęć, później faza buntu (ze zniecierpliwieniem oczekiwał na moment „zbierania na tacę”, obwieszczając konspiracyjnym szeptem: Mamo, zapłać temu gościowi i wychodzimy….), aż po rezygnację i zapadanie w stan letargu, wybudzając się z niego w okolicach ogłoszeń duszpasterskich.

Tak więc Jaś się wdraża, ku radości babć, oczywista.

Staś się jeszcze wdrażać nie powinien. Bo jest za mały, by wdrażać go w cokolwiek, powiesz drogi Czytelniku (poza aplikacjami na tablecie Jasia, w które wdraża się sam z dziką radością). A nie, a właśnie że nie, nieprawda. Staś się wdraża i to jak jeszcze!

Taka sytuacja: biegam rano jak szalona, mąż już wyszedł, Jaś do szkoły, Stasiek przeziębiony w domu. Biegam, miotam się, zaraz wychodzę do pracy, zakładam spodnie, zjadam śniadanie, wycieram nos, pakuję Jasia. I w pewnym momencie: Mamo, nie nauczyłem się modlitwy, nie nauczyłem się modlitwy – zawodzi Jaś rozpaczliwie, bo pamięć zawodzi go na każdym kroku, a już szczególnie ta pamięć, dotycząca nauki. Ta najczęściej.

Czekaj, dziecko czekaj – charczę z szafy, poszukując nie wygniecionej bluzki – dawaj, dawaj książkę. Długa ta modlitwa?

Na szczęście nie długa, w 10 minut zdążymy. Akt wiary – więc szybko, powtarzamy: Wierzę w Ciebie, Boże żywy – echem potwierdza moje słowa Jaś. Zerkam nerwowo na zegarek – babci nie ma, babci nie ma, miała być 15 minut temu, nie ma, nie ma, a ja już muszę wychodzić… Twe słowo mylić się nie może – z satysfakcją kończy Jaś.
Oj, może, może, szczególnie co do punktualnosi babcinej. Jest, jest wreszcie! Wchodzi babcia Aniela. Obarczona już od progu podręcznikiem do religii dostaje zadanie odpytania Jasia.
Ach, że wy nie widzieliście tego blasku w oku, tego zachwytu, ach!

Babcia przystępuję do zadania z całą powagą, smaga moje biedne dziecko tymi czterema linijkami jak rzemieniem – i jeszcze raz, i jeszcze raz. Z własnej inicjatywy proponuje – jako gratis – opanowanie Aktu Żalu. Nie, nie, mamusi, nie, nie, nie ma co dziecka przeciążać.

- Wierzę, coś objawił Boże – deklamuje smętnie Jaś po raz 10 w duecie z babcią.
Twe słowo mylić nie mozeeeeeee - dorzuca z drugiego pokoju nie Jaś, a Staś…

Babcia zamarła. I oniemiała ze szczęścia. Słyszysz, słyszysz – krzyczy do mnie z wyrzutem matki nie wtajemniczającej dzieci w sposób dostateczny, a nawet nie mierny – widzisz, dziecko się nauczyło, dziecko się nauczyło!

Zamykając już drzwi słyszę, jak babcia nakazuje chłopcom ustawić się w rzędzie i deklamować modlitwę wspólnie – jeden wers Jaś, drugi wers Staś, jeden wers Jaś, drugi wers Staś...

Próbuję się mimo wszystko nie denerwować. Zadzwonię do niej z pracy, spróbuję ją jakoś powstrzymać, choć mój Boże w Trójcy jedyny, prawdziwy – kogo ja oszukuję, że posłucha?????

A Zosia (tak, tak, tak z pracy) opowiadała ostatnio, że kiedy miała 5 lat i jej starszy brat uczył się „Elegii o śmierci Ludwika Waryńskiego” i nie mógł jej ni w ząb i widelec spamiętać, ona nauczyła się w trzy sekundy i deklamowała cały dzień, ku rozpaczy rodziców zaangażowanych wówczas w działalność „Solidarności”.
To się nazywa: znak czasu ;).