OPOWIEŚĆ WIGILIJNA

Siedzimy sobie ze Stasiną przy stole kuchennym. To znaczy Stasina siedzi, a matka stoi, przyrządzając sałatkę okołoświąteczną. Stasiu z zacięciem liczy marchewki, dziwiąc się za każdym razem , że kiedy przekroi się tę już policzoną, to nie jest jedna, tylko dwie, w związku z czym ma powód, żeby liczyć od nowa. 

Mamuki, som świenta – stwierdza z zadowoleniem.

I nie idę jutro do psedskola – to jutro oznacza dziś, Stasiek myli się jeszcze w meandrach czasu.
Nie idziesz Stasiu. Ani jutro, ani jutro – matka próbuję podążyć za stasiowym wyobrażeniem czasu.
Ani pojutse – mówi Staś, który chyba jednak o czasie wie już trochę więcej, niż się matce wydawało.
Bo som świenta – dodaje.
Mamuki, co to są świenta?
To takie wolne dni – mówi matka, ale zaraz się reflektuje, że spłyca baaardzo istotę owych wolnych dni i rozbudowuje wypowiedź.
Na pamiątkę narodzin Jezuska, małego chłopczyka, który stał się Bogiem – konstruuję na prędce teologię dla trzylatka, siłując się jednocześnie z puszką groszku.
Małego jak grosek? – Staś jednak wykazuje zainteresowanie w temacie pogłębienia teologii.
Jak groszek Stasiu, pokażę ci – porzuca matka pitraszenie i udaje się po album bożonarodzeniowy z ilustracjami świątecznymi.
Tu jest Jezusek, widzisz? – pokazuję małego chłopca na sianie. Staś przygląda się z uwagą.
Fajny – mówi po chwili namysłu.
I jest golaskiem – zauważa sprytnie.
Golaskiem, urodził się w stajence, na sianku – wędrujemy w towarzystwie sałatki do Betlejem.
U babci Janieli? – lokalizuje stajenkę bezbłędnie Stasina.
Prawie u babci Anieli, też w takiej małej wiosce – potwierdza matka.
Otwierają się drzwi  wejściowe i do kuchni wsuwa się zielony czubek choinki, za nim zdyszany Jasina z tatą. Zdyszanym nie mniej.
Nie działa winda – dyszy Jaś – szli-szliśmy na pieszo.
Dobrze, że był Jasiek, bo sam nie dałbym rady wnieść – mówi tata, ku widocznej radości syna. Nie jest to komplement w żadnej mierze na wyrost, bo musisz wiedzieć, miły czytelniku, że mieszkamy na 8 piętrze, parteru nie licząc.
Ale ładna, ale ładna  - wykrzykuje Stasinek, obejmując czule kolczaste drzewko.
Mmm, pachnie jak Jezusek – stwierdza ni z gruszki, ni z pietruszki, ale że to miłe stwierdzenie, wszyscy się rozmarzamy.
A tata z Jaśkiem szli z daleka, daleka z choinką jak Trzej Królowie – rozmarza się matka w tej estetyce wyobrażeń dziecięcych.
Dwaj, dwaj króli – poprawia ją szybko Staś-księgowy. No co zrobić, Święta-nie Święta, liczyć trzeba.
Bo trzeci został w domu i robi z mamą sałatkę – ratuje sytuacje matka-słabo-licząca.
No, licy malchewki.
Chodź, teraz policzymy bombki – mówi tata i zabiera chłopców do pokoju.
Matka zostaje z sałatką.
A później z dekorowaniem pierników – tu już wspólnie z chłopcami. Staś szybko się nudzi i zaczyna dekorować plecy mamy, podrygując radośnie.
Święta są fajne  – mówi Jaś znad tubki z lukrem.
Som fajne – zgadza się Staś z bratem jak nigdy, dekorując z zacięciem jasinowe ramię tym razem.
Jest choinka, i glosek, i Jezus. I mama i tata i Jasina – układa w jakąś całość zasłyszane niedawno informacje.
I nie tseba jutro iść do psedskola.
I pojutrze też nie – dodaje tata.
No, taki prezent pod choinkę – wpisuje się szybko w tematykę świąteczną Jasiek.
Jak smaltfon? - dopytuje Stasiek, dziecko przedświątecznej reklamy komercyjnej.
Lepszy Stasiu, tysiąc razy lepszy...;)

Radosnych Świąt też dla Was Kochani  :)