O NIEWIERNYM RYBAKU CZYLI KAŻDA MIŁOŚĆ JEST PIERWSZA

Jestem smutna – powiedział Staś wieczorową porą, patrząc mętnym okiem w bliżej nieokreśloną dal.

Czemu jesteś smutny, Stasiu? – chciała koniecznie wiedzieć Matka zaniepokojona, gdyż wiadomo nie od dziś, że dziecko każdej szanującej się Matki smutne być nie powinno. O tym mętnym oku nie mówiąc.

Tęskniem do tatusia – wyszeptała chicho dziecina, a Matce dłonie zadrżały (że o sercu nie wspomnę), oko zwilgotniało i nuże, zaczęła obłapiać pulchne dziecię w pół w celu tulenia i kojenia.

Stasiu, no co ty. Przecież tatuś wróci niedługo. A w domu jest przecież mamusia. Chcesz, to możemy się w pobawić, albo poczytać…Chcesz? – zachęcała z przejęciem Matka.

Wolałbym z tatusiem – wyszeptała jeszcze ciszej dziecina, łamiąc Matce serce i poczucie wartości matczynej.

Z tatusiem? Wolałbyś z tatusiem? Jak to? Każde dziecko woli z mamusią. Zawsze i wszędzie. Po to są mamusie na tym świecie, żeby nie chcieć z tatusiem, tylko z mamusią właśnie, bo po co w takim razie Matka się poświęcała, nosiła pod sercem, w bólach rodziła, w bólach karmiła, że o bólu niewyspania nie wspomnę, skoro teraz mały zdrajca chce z tatusiem?

Taki galop myśli przebiegł przez głowę maminą, kiedy to smutny wciąż Staś wpatrywał się w horyzont.

Nie kochasz mamusi? – zagadnęła sprytnie Matka. Niepotrzebnie zupełnie.

Nie kocham – odpowiedziało dziecko bez serca.

Matka pogrążyła się w odmętach rozpaczy.

Długo bendem musiał cekać na tatusia? – przywrócił ją do rzeczywistości Staś.

Matka przełknęła jakoś te zniewagi i opanowawszy nerwowe łkanie, które samo cisnęło jej się na ust korale, zaproponowała:

Niedługo, Stasiu. Chcesz, to w tym czasie opowiem ci bajkę. Wtedy czas szybciej płynie.

I tatuś wróci sybciej?

Wróci szybciej – skłamał Matka.

No to dobze.

Matka wzięła swoje dziecię w objęcia i szczęśliwa, że nie musi posiłkować się bluzką mężową w celu symulowania objęć tatowych zaczęła we właściwy sobie sposób:

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, w małej chatce pod lasem żył sobie stary rybak razem ze swoją żoną…

Z tatusiem – poprawił Staś.

Z tatusiem? – zdziwiła się zbita z tropu Matka.

Swoim tatusiem – uspokoił Junior Matkę.

Eeeee, z tatusiem…. Razem ze swoim tatusiem – próbuje odnaleźć się w nowej fabule mało elastyczna jednak w temacie baśni tradycyjnej Matka.

Pewnego dnia wysłał tatuś rybaka nad brzeg morza po ryby – ciągnęła Matka dzielna, niestrudzona.

Nie wysłał! – żywo zaprotestował Staś.

Lybak nie może chodzić sam! Tylko z tatusiem!

Albo z mamusią – próbowała nieszczęsna ratować resztki matczynego honoru.

Woli z tatusiem – odpowiedziało jednak dziecko bezwzględne i srogie.

Westchnęła Matka ciężko, łzę przełknęła i ciągnęła mocno naciąganą historię o starym rybaku i jego tatusiu.

Po kolejnej wycieczce rybaka nad morze cierpliwość Stasia dla tatusia zaczęła się jednak wyczerpywać.

Tatuś maludzi... – mlasną z naganą, a podła Matka nie zaprzeczyła, dopatrując się w tej zmianie nastroju szansy na wzrost własnych aukcji macierzyńskich.

A kiedy wyrodny tatuś vel żona wygnał/a rybaka, nie wpuszczając nawet w progi okazałego pałacu, Staś więcej nie dał się jednak nabrać:

Głupia bajka. To nie tatuś – stwierdził, wygrzebując się z objęć matczynych.

Moze zadzwonisz do tatusia? – zaproponował nieśmiało.

Tatuś już jedzie Stasiu, nie trzeba dzwonić.

Jest w windzie?

Bardzo możliwe.

Na którym pientse? – dopytywał przyszły biegły rewident podatkowy.

Myślę, że na parterze.

O, to tloche potlfa – zasmucił się nieco dziecko, mimo wszystko jednak perspektywa powrót Ojca rozjaśniła mu nieco oblicze.

Rzeczywiście, niebawem Ojciec objawił się w progu.

Tatuś – rzucił się na niego Staś.

Moje słonko! – wykrzykiwał, uczepiwszy się kończyny dolnej Rodziciela.

Tata nie wlaca lanki wiecoly… - próbował nawet cytować klasyków. Hmmmm, nie wiedzieć nawet kiedy przygotował widać małą akademię powitalną….

Ojciec, dumny i blady, obnosił syna i podzielał jego euforię.

Zapomniana zaś Matka łkała cicho w kąciku, jak porzucona skarpeta jasiowa.

Po pewnym czasie jednak entuzjazm Stasia nieco stopniał.

Siedział na brzegu łóżka, majtając smętnie nogami i wreszcie w czeluść kuchni rzucił złowieszcze:

Jestem smutna!

Czemu jesteś smutny, synku? – zaczął dopytywać Ojciec, bo wiadomo, że Matka zupełnie już się w tym układzie gwiezdnym nie liczy i nie ona gra tu pierwsze skrzypce.

Tęskniem do papci – wyszeptał nostalgicznie Staś.

Do babci? – zdębiał Ojciec, choć Matce – nie wiedzieć zupełnie czemu – humor jakby się poprawił.

I dziadzia – bezwzględny maluch posłał drugą strzałę prosto w serce ojcowskie.

A ja ci nie wystarczam? Nie kochasz już mnie? – zażartował tatuś.

Zażartował… Wiadomo, że nie żartował, musiał zachować jakieś pozory przecież. Tu go akurat Matka aż za dobrze rozumiała.

Nie kocham – stwierdził Staś rzeczowo.

Kocham papcie. Długo mam czekać na papcię?

Ojciec nieco się zmieszał, ba – pokrył się nawet rumieńcem.

Matka odpłynęła zaś w stronę łazienki, by w ramach okazywania uczuć w rodzinie dokonać przepierki gaci męskich. Podśpiewywała przy tym pod nosem:

Każda miłość jest pierwsza, najgorętsza, najszczersza…. ;).

Źródło: www.pldreamtime.com