OBRĄCZAK

Wszystkie małe dzieci z definicji i założenia posiadają przytulankę. Wierną towarzyszkę podróży, posiłków, kąpieli, a przede wszystkim snu. 

Przytulanka jak to przytulanka: przybiera najróżniejsze formy, dalekie czasem od tradycyjnych wyobrażeń związanych z pluszowym misiem czy włochatą kaczuszką. Bywa kawałkiem pieluchy, bywa skrawkiem poplamionego kocyka, bywa też starym kaftanikiem z okresu wczesnego niemowlęctwa, czy nawet pieprzykiem matczynym zlokalizowany na szyi na przykład.

W przytulance istotne jest kilka cech, przy czym te najważniejsze to bez wątpienia: materiał, stopień zużycia i zapach.

Niejedna niedoświadczona Matka w przesadnej trosce godnej neofity gotowa była dezynfekować gumowe kaczuszki wrzątkiem, przemywać plastikowe samochodziki spirytusem czy prać wymiętoszone do granic możliwości pieluszki w milionie detergentów.

I niejedna niedoświadczona Matka błąd ten popełniła. I co prawda otrzymywało dziecko z powrotem pięknie pachnącą lasem i lawendą przytulankę, wypłukaną w tysiącu zmiękczaczy i umilaczy, ale tknąć jej nie chciało za żadne skarby tego świata! 
Wylaszczona i odmłodzona przytulanka bowiem, pozbawiona tego jednego, jedynego zapachu, który w nosach Matek niedoświadczonych był co najwyżej nieprzyjemnym fetorem, tudzież smrodem, dla dziecka stawała się ciałem obcym, podszywającym się jedynie pod ukochanego towarzysza, podstępnie zamordowanego nadgorliwą miłością matczyną.
 Na szczęście sytuacje tu opisane nie dotyczą pieprzyków matczynych, chociaż kto te Matki wie – na pewno przecierają pieprzyki jakimiś wysokoprocentowymi świństwami, albo i gotują w krochmalu, nim pozwolą dziecku je tknąć.

Tak więc przytulanki bywają różne, mają różny kształt, teksturę, zapach. Czasami Matka nadziwić się nie może, że stanowi to-to obiekt westchnień jej dziecięcia, wzrastającego w nienagannej estetyce mebelków mamut, tudzież krama. A jednak.

W naszym przypadku nie było inaczej. Jaś – dziecko tradycyjne, domowe i wycofane w zasadzie – hołubił nad życie niejaką kocinkę, czarnego, tradycyjnego pluszaka nabytego w drugim obiegu przez wujka.

Kocinka towarzyszyła nam wszędzie, jak  czwarty członek rodziny (w zastępstwie Stasia, pozostającego w tym czasie w sferze nie do końca sprecyzowanych planów). Dumnie upamiętniają ten miły okres w naszym życiu wszystkie fotografie wakacyjne, rodzinne i okolicznościowe.

O, nie daj Bóg,  kiedy kocinka zapodziała się gdzieś przed snem, cała rodzina zamieniała się wówczas w oddział policji i straży jednocześnie, przeszukując do skutku każdy kąt niedużego mieszkania. Musiało być do skutku – inaczej – noc z głowy zapewne.

Zresztą – kocinka mieszka z nami do dziś, na zasłużonej emeryturze leży gdzieś pod stosem zabawek, czasem litościwie przygarniana przez Stasia. Ale tylko czasem, w zasadzie bardzo rzadko i wtedy zazwyczaj, kiedy Matka litościwa ją dziecku podsunie.

Bo Staś ma inną przytulankę, inny obiekt westchnień i pożądania. A jest nią obrączak.
Czyli zwyczajowo – obrączka. Nie, że konkretna obrączka, mamina, tatusiowa, czy inna. Nie.
Po prostu – obrączka, uniwersalne kółko, koniecznie w kolorze złotym, o tradycyjnym obłym kształcie. Nic tak Stasiny nie uspokaja, nie wycisza, nie koi i nie wprowadza w stan głębokiego uśpienia, jak obrączak właśnie.

Jak wygląda to w praktyce? Otóż przed snem należy cicho położyć się przy Stasinie, podać mu dłoń, a dokładnie palec z obrączakiem, a już Staś zaczyna go międlić, przesuwać, kręcić, palec nieomal wyłamując, aż znieruchomieje dziecina w błogim śnie z boleśnie wykrzywionym palcem, maminym na przykład.  Nic nie koi równie skutecznie łez stasiowych, co słodkie tete a tete z obrączakiem, chwila swawolnego międlenia obłego kształtu. No tak już dziecko ma, co poradzić.

Rozwiązanie to niesie za sobą wiele korzyści. Chociażby to, że nie jesteśmy do Stasia przypisani niczym chłop do roli. Wystarczy sprytny trik z obrączakiem – i dziecko jak anioł zasypia w ramionach (czytaj: uwieszone na placu) babci czy dziadka, wyposażanych w cenne precjozum. Zapyta tylko na progu snu:
Mamuki wróci…? – i zasypia jak anioł uczepiony obrączaka.

Zauważamy jednak ostatnio pewne natręctwo stasiowe w temacie obrączaka. Otóż Staś stał się podejrzliwy i wietrzy spisek w tym temacie. 
Bo taka sytuacja: tupta sobie jak gdyby nigdy nic po mieszkanku dzielna Stasina, niby bez żadnej intencji, a tu bach – już łapie cię za rękę i pyta groźnie:Masz obrączak?Mam – odpowiada złapany na gorącym uczynku delikwent, czyli na przykład Matka.Złoty? – upewnia się mały inkwizytor.Złoty – przytakuje spłoszona nieco rzeczona.To dobze – wyraża aprobatę dziecko i wyrusza na poszukiwania kolejnej ofiary.
Czemu masz obrączak? – rozszerza nieco protokół przesłuchania, dorwawszy Ojca.
Bo mam żonę – mówi Tata.
Masz żonej? – dziwi się Staś, ale tylko chwilę, przechodząc nad tym prostym powiązaniem do porządku dziennego.

Babcia nie ma obrączaka – mówi pewnego dnia tonem oskarżycielskim.
Nie mam – przyznaje ze skruchą babcia, wezwana do tablicy.
Nie masz żonej? – odpytuje nieustępliwy śledczy.
Nie mam – przyznaje babcia ze skruchą i zgodnie z prawdą równocześnie.
Ale Jasio też nie ma obrączaka – próbuje ratować się nieszczęsna ofiara, sypiąc współtowarzyszy zbrodni.
Bo Jaś nie ma żonej – mówi tonem oczywistym Staś. No ba, to akurat może stwierdzić codziennie naocznie. Chyba, że żonę ukrył w jakimś kącie pod stertą zabawek.

Mamuki ma obrączak – mówi tonem pochwalnym, kiedy chce zrobić Matce przyjemność.
Mamuki ma żonej – wyjaśnia nie pytany sam sobie.
Ma żonej? – dziwi się Matka, której chyba coś umknęło.
A jak się nazywa ta żonej?
Tatuś – mówi najoczywistszą oczywistość Staś, międląc Matkę boleśnie za palec.

No fakt, głupie pytanie. Przytulanka to przytulanka, żonej to żonej, a obrączak musi być…;).

www.tapeta-dłonie-obrączka-złota.na-pulpit.com